Ο αποχαιρετισμός (El Adios) - José Ángel Valente

Entró y se inclinó hasta besarla
porque de ella recibía la fuerza.

(La mujer lo miraba sin respuesta.)

Había un espejo humedecido
que imitaba la vida vagamente.
Se apretó la corbata,
el corazón,
sorbió un café desvanecido y turbio,
explicó sus proyectos
para hoy,
sus sueños para ayer y sus deseos
para nunca jamás.

(Ella lo contemplaba silenciosa.)

Habló de nuevo. Recordó la lucha
de tantos días y el amor
pasado. La vida es algo inesperado,
dijo. (Más frágiles que nunca las palabras.)
Al fin calló con el silencio de ella,
se acercó hasta sus labios
y lloró simplemente sobre aquellos
labios ya para siempre sin respuesta.



Χοσέ Ανχελ Βαλέντε
(Ορένσε, 1929)

Ο αποχαιρετισμός

Μπήκε και έσκυψε να τη φιλήσει
γιατί από εκείνη αντλούσε δύναμη.

(Η γυναίκα τον κοιτούσε δίχως απόκριση)

Υπήρχε ένας θαμπός καθρέφτης
που μιμούνταν αμυδρά τη ζωή.
Εσφιξε τη γραβάτα του,
την καρδιά του,
ρούφηξε έναν καφέ νερωμένο και θολό,
ανέλυσε τα σχέδια του
για σήμερα,
τα όνειρά του για χτες και τις επιθυμίες του
για ποτέ των ποτών.

(Εκείνη τον παρατηρούσε σιωπηλή)

Μίλησε ξανά. Θυμήθηκε τον αγώνα
τόσων ημερών και τον ξεθυμασμένο
έρωτα. Η ζωή είναι κάτι το απρόσμενο,
είπε. (Πιο εύθραυστες από ποτέ οι λέξεις).
Στο τέλος σίγησε με τη δική της σιωπή,
πλησίασε ως τα χείλη της
και απλώς έκλαψε επάνω σ' εκείνα
τα χείλη που είχαν απομείνει πλέον για πάντα δίχως απόκριση.