Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Μιά φορά κι έναν καιρό ήταν κάποιες μικρές χαρές που όλες μαζί μας έκαναν την ΕΥΤΥΧΙΑ. Σ'αυτήν που έχουμε δικαίωμα ΟΛΟΙ



(ανακάλυψη στο χάος του youtube της συνοδοιπόρισσας ΜΑΡΙΑΛΕΝΑΣ)

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

'Εγνοιες..

Ασε.. καμμιά μην έχεις έγνοια
αν της πορτοκαλιάς τους ανθούς
αφήσεις καταγής να πέσουν
αν της αγάπης τα φτερά σε παλάμες
λυπημένες τρέχουν να κουρνιάσουν

του ήλιου οι αχτίδες
στο βαρύ νεφέλωμα αν σβήσουν
άβαφα τα νύχια αν κρυφτούν
ανάμεσα στα ξέπλεκα μαλλιά σου
τα λόγια με χρώμα πορφυρό
αν βάψουν την φωνή σου
τον ντελβέ στο βυθό του φλιτζανιού
σκοτεινά μαντέματα αν προμηνύει

άσε την υποταγμένη μέρα
με χρώματα βελούδινα αν βάψει
της τροπαιούχας νύχτας, τις σπηλιές
αν της σκέψης το δωμάτιο το διαλεχτό
τους ψεύτικους πύργους του ικετεύει

μα ναι...θυμάμαι
μέσα στην ερημική ερωτοτροπία
βρήκα δυο μικρά λουλούδια
που μόλις έθαψαν με τα άνθη τους
ανάμεσα στις έγνοιες της καρδιάς μου
δυο σμαραγδιές σταξιές αψέντι...
Ελπίδα

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

ταξιδέματα...

Με κλειστά τα βλέφαρα
γεμίζω αρώματα
καθρεφτίζομαι στους κύκλους των νερών
απόμακρες οι θύμησες
σαγηνεύουν την αφή στα δάχτυλά μου

ξεκρέμασα τις φιγούρες των ονείρων
έχουν μέσα τους τον λυγμό
που φέρνει ο άνεμος

με αγκαλιά την μοναξιά
σε λασπωμένα αυλάκια
λογιών, λογιών έρωτες ξεψυχούν

σε μεσαιωνικά χωριά, που κρέμονται
στα γρανιτένια βράχια
είναι χτισμένο το όνειρο

το αγγίζουν στο διάβα τους τα πουλιά
το αρχίνημα της μέρας ξελογιάζουν
μύνημα ελπίδας και ανακούφησης
καρσί στον ήλιο στέλνουν

και εσύ αρχηγίνα ευθύβολος
λιομαζώχτρα ζωή
ξελόγιασες... μέθυσες τους οιωνοσκόπους
Ελπίδα

"Μην ξεχαστούμε Χασάν..."


Το ακόλουθο ανεκδοτάκι, το οποίο άκουσα πρόσφατα, για κάποιο λόγο μου φέρνει στο μυαλό την κατάστασή μας , για αυτό είπα να το μοιραστώ μαζί σας :

Ελληνάρας οδηγεί στην Σαουδική Αραβία και περνάει με κόκκινο.Ένας μπάτσος
τον σταματά.
-Κύριε, περάσατε με κόκκινο.
-Ε και;;; Λέγε πόσο είναι το πρόστιμο να τελειώνουμε.
-Δεν υπάρχει πρόστιμο, κύριε. Θα πρέπει να σάς συλλάβω και να σας πάω στο
αυτόφωρο.
-Τι αυτόφωρο ρε φίλε! Κόψε την κλήση να τελειώνουμε!
Τελικά ο μπάτσος τον μπαγλαρώνει και τον πηγαίνει στο δικαστήριο, που
στεγάζεται στο κτίριο των φυλακών, είναι άθλιο και τρομακτικό. Μπόλικος
κόσμος περιμένει να δικαστεί, στη σειρά και ο Ελληναράς φίλος μας.
Ο Σαουδάραβας πρόεδρος του δικαστηρίου αρχίζει:
-Τι έκανες, ρωτά τον Έλληνα.
-Πέρασα με κόκκινο, κύριε δικαστά. Κόψτε μου ένα πρόστιμο, να πληρώσω.
-Δεν έχει πρόστιμα εδώ. Χασάν, πάρε τον και πήδα τον..
-Μα τι λέτε κύριε πρόεδρε, λέει ο Έλληνας κατατρομαγμένος. Πείτε μου πόσο
κάνει, να πληρώσω!
-Χασάν , πάρε τον και πήδα τον είπα. Ο επόμενος, εσύ τι έκανες ;
-Έκλεψα, κύριε δικαστά.
-Χασάν, πάρε τον και κόψε του τα χέρια. Ο επόμενος, εσύ τι έκανες ;
-Σκότωσα, κύριε δικαστά.
-Χασάν, πάρε τον και κόψε του το κεφάλι.
Ο Χασάν, 180 κιλά , δίφυλλη ντουλάπα, καραφλός, με γυαλισμένο κεφάλι και ο
ιδρώτας κάνουλα. Βουτά και τους 3 μαζί από τον λαιμό και τους σέρνει έξω από
το δικαστήριο,προς τις φυλακές.
Οπότε ο Ελληναράς γυρίζει και του λέει:
-Πού σαι, Χασάν- κοίτα, μην μπερδευτούμε, ε; Εγώ είμαι για πήδημα

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Αυτό το "ΚΑΠΟΤΕ" που το έλεγαν "ΖΩΗ"

ΚΑΠΟΤΕ ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές
ΤΩΡΑ έχει μόνον δύο

ΚΑΠΟΤΕ δουλέυαμε οκτώ ώρες
ΤΩΡΑ έχουμε χάσει το μέτρημα

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας
ΤΩΡΑ τα λέμε μέσω SMS, MSN και SKYPE

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε τις πότρες των σπιτιών μας ανοικτές όπως και τις καρδιές μας
ΤΩΡΑ κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός είτε είναι κακός.

ΚΑΠΟΤΕ πίναμε νερό της βρύσης και είμασταν μιά χαρά.
ΤΩΡΑ πίνουμε εμφιαλωμένο και... αρρωσταίνουμε

ΚΑΠΟΤΕ παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες, είχαμε δύο τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον για να δούμε
ΤΩΡΑ παίζουμε ποδόσφαιρο στο play station έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

ΚΑΠΟΤΕ κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι
ΤΩΡΑ κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τσιπ....3000 κυβικών

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας
ΤΩΡΑ δεν έχουμε χρόνον για κανέναν.

ΚΑΠΟΤΕ η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό
ΤΩΡΑ είναι μαλακία

ΚΑΠΟΤΕ λέγαμε καλημέρα σε έναν περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
ΤΩΡΑ μας τα λέει ο navigator

ΚΑΠΟΤΕ ζούσαμε σε σπίτι 65 τετρ και ...ήμασταν ευτυχισμένοι
ΤΩΡΑ ζούμε σε σπίτια 120 τετρ και δεν χωράμε μέσα

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουκιών, να νοιώσουμε την ευωδία του βρεγμένου χρώματος
ΤΩΡΑ τα βλέπουμε στην τηλεόραση

ΚΑΠΟΤΕ ζητάγαμε συγνώμη από κοντά
ΤΩΡα το λέμε και με SMS

ΚΑΠΟΤΕ αγοράχαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια
ΤΩΡΑ το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο

ΚΑΠΟΤΕ τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από ανθρώπους σαν τον Σεφέρη
ΤΩΡΑ πάιρνουν από τον Καρβέλα

ΚΑΠΟΤΕ ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία
ΤΩΡΑδεν πάμε γιατί είναι ... μπανάλ και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες

ΚΑΠΟΤΕ οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με την φωνή
ΤΩΡΑ τραγουδούν με κάτι άλλο

ΚΑΠΟΤΕ ντοκουμέντο ήταν μιά επιστημονική ανακάλυψη
ΤΩΡΑ ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει οπαδούς δύο ομάδων να ανοίγουν το κεφάλι ο ένας του άλλου

ΚΑΠΟΤΕ είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε "Εκανα λάθος"
ΤΩΡΑ λέμε "Αυτός φταίει"

ΚΑΠΟΤΕ τα παιδιά έβλεπαν στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μικυ Μαους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα
ΤΩΡΑ βλέπουν τους Power Rangers, και τους Monsters με όπλα και χεοροβομβίδες να σκοτώνουν, να ξεκοιλιάζουν....τους κακούς

ΚΑΠΟΤΕ νοιαζόμασταν για τον γείτονα
ΤΩΡΑ τσαντιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς

ΚΑΠΟΤΕ ζούσαμε με έναν μισθό
ΤΩΡΑ ζούμε με τους μισθούς που θα πάρουμε

ΚΑΠΟΤΕ περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιά
ΤΩΡΑ μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια

ΚΑΠΟΤΕ τα δανεικά τα έδινε ο αδελφός
ΤΩΡα μας δανείζουν οι τράπεζες

ΚΑΠΟΤΕ δουλεύαμε για να ζήσουμε
ΤΩΡΑ ζούμε για να δουλέυουμε

ΚΑΠΟΤΕ δεν είχαμε φράγκο στη τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο αισιόδοξοι, ακόμη και ευτυχισμένοι!
ΤΩΡΑ έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.....

Φαρμακευτικός Κόσμος
Γιώργος Πετράκης

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ


*ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΤΕ ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΒΑΛΤΕ ΜΟΥΣΙΚΟΥΛΑ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΠΡΙΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ*

Χωρίς καμία πρόθεση να μετατρέψω αυτό το χώρο σε πολιτικοστρατιωτικό φόρουμ (αν και πολλοί στρατιωτικοί είναι σήμερα και μελαγχολικοί και ανώνυμοι),θα αναφερθώ πάλι σε στρατιωτικά affairs , με διαφορετικό όμως τρόπο.

Ακούμε εδώ και πολλούς μήνες για το so called σχέδιο σταθερότητας και ανάπτυξης που αν εφαρμοστεί αυστηρά αι κατά γράμμα, θα σώσει τη χώρα από το χαμό.

Το ακούω πλέον τόσο συχνά από όλο και περισσότερους ανθρώπους (ευρωπαίους, έλληνες, ειδικούς, λαϊκούς κλπ) που δε μπορώ να αντισταθώ στην πρόκληση να τοποθετηθώ και εγώ επ’ αυτού.

Η τοποθέτηση μου στηρίζεται αποκλειστικά στις γνώσεις μου ως στρατιωτικός και στην εμπειρία μου (άμεση και έμμεση) για την κατάσταση του δημόσιου και ιδιωτικού επαγγελματικού βίου.

Όλο αυτό το σκηνικό της διάσωσης της χώρας είναι παραμύθι. Και το στηρίζω μόνο σε δύο παράγοντες (πιθανώς υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που το αποδεικνύουν, για τους οποίους όμως δεν έχω ιδία και άμεση γνώση).

α. Στα στρατιωτικά θέματα έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες μια έννοια που λέγεται «τελική επιθυμητή κατάσταση». Μαζί με αυτή την έννοια αναπτύχθηκε συνεκδοχικά και μία άλλη που λέγεται «κριτήρια επιτυχίας». Αυτές οι δύο έννοιες πήγασαν από την κοινή και πολύ απλή λογική , καθώς και από την καθημερινή πρακτική. Βασικά, αρχικοί εμπνευστές αυτών των ορολογιών ήταν αμερικανοί στρατιωτικοί αναλυτές που προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν την (ουσιαστική και όχι καθαρά στρατιωτική ) ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και 30 χρόνια αργότερα στο Ιράκ (χωρίς να αφήσουν εκτός μελέτης και τους Ρώσους στο Αφγανιστάν).
Διαπίστωσαν λοιπόν ότι σε στρατηγικό ( δηλαδή πολιτικό ) επίπεδο είχε παραληφθεί μια πολύ σημαντική διαδικασία στη λήψη της απόφασης που διέτασσε την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Δεν είχε αποσαφηνιστεί το πού σκόπευαν να καταλήξουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις. Με λίγα λόγια το τι θα σήμαινε «νίκη». Θα έπρεπε να σκοτωθεί όλος ο πληθυσμός? Να συλληφθεί? Να καταληφθούν όλα τα στρατόπεδα της χώρας? Τι?
Το αποτέλεσμα αυτής της ασάφειας, ήταν ο στρατός να φτάσει αυτό που κλασσικά θεωρείται «νίκη» (σε στρατιωτικούς όρους), δηλαδή να αφαιρέσει από τον εχθρό τη δυνατότητα να καταφέρει οποιοδήποτε ουσιαστικό πλήγμα εναντίον των φιλίων δυνάμεων και να ελέγχει τις συγκοινωνίες. Το πρόβλημα ήταν ότι το έδαφος παρέμενε εχθρικό με τα όλα του και αν ο στρατός αποχωρούσε , κανείς ξένος δε θα μπορούσε να μείνει εκεί έτσι ώστε η στρατιωτική κυριαρχία να μεταλλαχτεί σε πολιτική κυριαρχία (δηλαδή να αλωνίζουν οι αμερικανοί και οι πολυεθνικές μέσα στο Ναμ ή στο Ιράκ κλπ). Οπότε ο στρατός παρέμεινε και μάλιστα ενισχύθηκε. Άρα ό πόλεμος ήταν αέναος (!) παρ’ όλο που οι στρατιωτικές επιχειρήσεις είχαν περατωθεί με επιτυχία (!!!).
Το αποτέλεσμα ήταν να εκτιναχθεί το κόστος σε λεφτά και ζωές από αυτό που αρχικά είχε υπολογιστεί και το χειρότερο, ήταν αδύνατο να προσδιοριστεί το τέλος. Αδιέξοδο δηλαδή. Τέλμα. Αυτοεγκλωβισμός.
Με αυτά τα συμπεράσματα, οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί που διατάσσουν τους στρατιωτικούς, κατάλαβαν ότι στο μέλλον , πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε επιχείρηση, πρέπει να έχει καθορισθεί εξ’ αρχής από τους πολιτικούς ποια είναι η «επιθυμητή τελική κατάσταση» που θέλουν να έχουν (πχ ηθικό λαού, εκμηδένιση πολιτικών δυνάμεων, καταστροφή υποδομών, δημοτικότητα , κλπ κλπ) ώστε στη συνέχεια, να καθοριστούν από τους στρατιωτικούς τα μέσα και οι ενέργειες που απαιτούνται ώστε να επιτευχθεί αυτή. Και κατόπιν να σχεδιαστούν πια είναι τα διαδοχικά βήματα προς αυτό το σκοπό για καθ΄ ένα από τα οποία (βήματα) να καθοριστεί κριτήριο επιτυχίας. Έτσι , είναι εφικτό να εκτιμηθεί ρεαλιστικά η επιτυχής ολοκλήρωση του ενός βήματος ώστε να προχωρήσουν στο επόμενο. Είναι επίσης εφικτή η εκτίμηση της συνολικής πορείας της επιχείρησης ώστε να λαμβάνονται έγκαιρα μέτρα εάν αυτή δεν εξελίσσεται καλά, ή ακόμα και να αναθεωρείται εξ αρχής ή ακόμα και να ακυρώνεται.
Όλα τα ανωτέρω είναι ευρέως γνωστά σε όσους ασχολούνται με γεωπολιτική ή απλά πολιτική (εδώ είναι γνωστά σε μένα που δεν ασχολούμαι με τίποτα από τα δύο ). Αλλά και για οποιονδήποτε άνθρωπο, πιστεύω ότι είναι απλά και ευνόητα.
Πως μπορεί λοιπόν, να κηρύσσεται μια χώρα σε κατάσταση λήψης εκτάκτων μέτρων, να ζητείται από έναν ολόκληρο λαό να θυσιαστεί στην καθημερινότητά του, να δίνονται εγγυήσεις από άλλες χώρες, να καταρτίζεται «σχέδιο» διάσωσης ,κλπ χωρίς να είναι σαφές το…τέλος? Θα παγώσουν οι συντάξεις. Πότε θα ξεπαγώσουν? Θα μειωθούν 10% τα επιδόματα. Πότε θα ξαναυξηθούν? Πως θα καταλάβουμε ότι ξεπεράσαμε την κρίση και μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στην «εύπορη» ζωή μας? Νομίζω ότι :
ή έχουν δίκιο ο ΣΥΝ και το ΚΚΕ που λένε ότι η κρίση είναι μια καλή αφορμή να μειωθούν ΔΙΑ ΠΑΝΤΩΣ οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολλών
ή το «σχέδιο» για το οποίο ακούμε είναι ημιτελές.
Στην πρώτη περίπτωση ….τον ήπιαμε και στη δεύτερη περίπτωση , ….πάλι τον ήπιαμε.

β. Ο δεύτερος παράγοντας που με πείθει ότι ακόμα κανένας δεν έχει πρόθεση να εξυγιάνει την Ελλάδα , είναι ότι όλα, ΜΑ ΟΛΑ, τα μέτρα είναι οικονομικής αποκλειστικά φύσεως και όχι υποδομής. Πχ όλοι ασχολούνται με το πότε θα συνταξιοδοτείται ο κόσμος. Κανένας δεν κάνει λόγο για το πώς θα αξιολογείται κάθε εργαζόμενος (δημόσιος ή ιδιωτικός). Το πρόβλημά μας, δεν είναι τα εκατομμύρια που ξοδεύονται ετησίως στις συντάξεις των αποχωρούντων. Το πρόβλημά μας είναι στους μισθούς αυτών που παραμένουν και δεν αξίζουν τη θέση τους (δεν χρειάζονται παραδείγματα, απλά κοιτάξτε από το παράθυρό σας οπουδήποτε και αν είστε , αρκεί να είστε στη Ελλάδα). Το πρόβλημά μας είναι τα δισεκατομμύρια που πάνε στράφι επειδή οι κατά τόπους διευθυντές είναι κοθώνια. Το ξέρουμε όλοι , όπου και αν δουλεύουμε. Δε με νοιάζει αν συνταξιοδοτηθεί ο διευθυντής της ΔΕΗ στα 60 ή στα 70.Ούτε με νοιάζει αν παίρνει 70.000 ή 300.000 το χρόνο. Με νοιάζει που δεν έχει τις ικανότητες να διασώσει τη ΔΕΗ, που επιτρέπει να διορίζονται άχρηστοι, που αφήνει τα αρπακτικά να λυμαίνονται τα έργα και τις συμβάσεις, κλπ.
Κανένας δε μιλάει για την οργάνωση, για τις διαδικασίες, για την εκπαίδευση (όχι τα σχολεία, την επαγγελματική).
Παραδείγματα πολλά. Μιλάνε για τα τέλη κυκλοφορίας και για πρόστιμα. Κανείς δε μιλάει για τον τρόπο που δίνονται τα διπλώματα. Για τον τρόπο που δίνονται οι άδειες διδασκαλίας στην οδήγηση. Για τον τρόπο που λειτουργούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων.
Μιλάνε για ημιυπαίθριους και καταπατημένα δάση. Κανείς δε μιλάει για τη διαδικασία πρόσληψης δασοφυλάκων. Για την εκπαίδευσή τους. Για τον τρόπο πρόσληψης και τα κριτήρια ανέλιξης εφοριακών και πολεοδόμων.
Μιλάνε για αυξήσεις στα καύσιμα. Κανείς δε μιλάει για τη διαδικασία αξιολόγησης των χημικών του υπουργείου.
Οι περισσότεροι συμπολίτες μας ίσως αγνοούν εντελώς (και με το δίκιο τους) πόσο εύκολο και απλό είναι νομικά να τεκμηριωθεί και να υλοποιηθεί από έναν προϊστάμενο η απομάκρυνση ενός ΜΟΝΙΜΟΥ υπαλλήλου που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του.

Σας πληροφορώ ότι σε λίγους μήνες μπορείς άνετα να βρεθείς άνεργος και μάλιστα χωρίς σύνταξη. Αρκεί να ασχοληθεί ο προϊστάμενος σου.

Βέβαια αυτό δε γίνεται στο Ελλάντα γιατί ο κάθε προιστάμενος δε βλέπει τη θέση και τα καθήκοντα του σαν υποχρέωση αλλά σαν ένα δικαίωμα που του επιτρέπει να του φέρονται όλοι (οι υφιστάμενοι του ) φιλικά και να αποκτά γνωστούς.

Ένας προϊστάμενος στο ΙΚΑ θα σου πεί « να κάνω φύλλο απομάκρυνσης για τη κυρά Μαρία στο ταμείο? Μπορεί η κακομοίρα να ξύνει το πράγμα της όλη μέρα αλλά έχει δύο παιδιά και όπου να ναι παίρνει σύνταξη». Α, ναι? Ε, τότε ρε προϊστάμενε είσαι πολύ large! Mόνο που είσαι large με χρήματα δικά μας.
Αν η κα Μαρία που τη λυπάσαι τόσο πολύ σου ζήταγε να της ΧΑΡΙΖΕΙΣ 1850 ευρώ το μήνα θα της τα έδινες? Δεν έχεις τόσα? Ωραία, αν σου ζητούσε 100 ευρώ το μήνα , θα τα έδινες αφού είσαι τόσο LARGE? Γιατί υπάρχει και το ρητό που λέει «με ξένο κώλο , γίνομαι και πούστης»…..
Ο κάθε αξιωματούχος στην Ελλάδα πληρώνεται και απολαμβάνει προνόμια , όχι για να κάνει φιλίες , αλλά έχθρες. Αν δεν έχει το στομάχι, ας μην κάνει αυτή τη δουλειά.

Αυτό είναι το πρόβλημά μας στην ουσία του και όσο δεν το αντιμετωπίζουμε, κανένα «σχέδιο» δεν θα μας κάνει κάτι παραπάνω από ….ραγιάδες ( των καλύτερων από εμάς Γάλλων, Γερμανών και άλλων)

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΞΙΩΝ

*ΠΡΙΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΑΛΤΕ ΜΟΥΣΙΚΟΥΛΑ. ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ*



*ΠΡΙΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΑΛΤΕ ΜΟΥΣΙΚΟΥΛΑ. ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ*

Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο ή συγκεκριμένο να πώ. Δεν ανακάλυψα καμία κρυμμένη αλήθεια που θέλω να μοιραστώ μαζί σας πατριώτες. Ούτε, βέβαια, ανακάλυψα κάποιον τρόπο για να μπορέσουμε οι πολίτες αυτού του τόπου να νιώσουμε καλύτερα.

Απλά, μου έρχονται τελευταία κάποιες αποσπασματικές σκέψεις στο νου τις οποίες δεν ακούω από πουθενά αλλού και αρχίζω και νιώθω ότι είμαι μόνος ή τρελλός ή τραγικά παραπλανημένος. Είπα λοιπόν να τα γράψω σε αυτό το άσυλο σκέψεων και ιδεών μπας και τα βγάλω από μέσα μου.

Βασικά, ανήκω στους σαραντάρηδες που κράτησαν το εφηβικό χούι να μην τους αρέσουν οι ειδήσεις. Στο θέμα της ενημέρωσης δεν έχω αλλάξει καθόλου από όταν ήμουν παιδί. Τότε δεν μπορούσα να κάτσω ούτε λεπτό μπροστά στην ΕΡΤ ή στην ΥΕΝΕΔ όταν έδειχναν ειδήσεις.Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τον ALPHA ή τον ANT1 κλπ.
Ότι άποψη έχω πάνω στα εθνικά και στα διεθνή στηρίζεται κυρίως σε γνώσεις από βιβλία (λίγα) και συζητήσεις (πολλές).

Τους τελευταίους μήνες όμως, πέραν από αυτή την έμφυτη απέχθεια στα ΜΜΕ, αποφεύγω συστηματικά και ενσυνείδητα πλέον,να ακούσω ειδήσεις στην TV ή στο ράδιο έστω και για λίγο. Παρ'όλα αυτά, επειδή δεν είμαι ερημίτης, όσο και να μην θέλω να γίνω κοινωνός της so called ενημέρωσης , όλο και κάποια αποσπάσματα πέφτουν στα αυτιά ή τα μάτια μου. Και αυτά είναι που προκαλούν τις σκέψεις που σας έλεγα πρίν.

Ακούω τα ΜΜΕ, τους υπουργούς να αναγγέλουν περικοπές σε επιδόματα και μισθούς στρατιωτικών. Δεν έχω πρόβλημα σαν στρατιωτικός να παίρνω 200 ή 300 ευρώ λιγότερα από τον επόμενο μήνα.Ειλικρινά. Μπορώ να βεβαιώσω τον κόσμο ότι το 99% των παιδιών που μπήκαμε στο στρατό μέσω πανελληνίων τις εποχές 85-95 , δεν είχαμε τα λεφτά στο μυαλό. Είμασταν αυτά τα παιδιά που διαβάζαμε ΠΤΗΣΗ ή ΑΜΥΝΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ στο λύκειο και αποφασίσαμε να κάνουμε το χόμπι μας επάγγελμα.Με κόπο και προσπάθεια. Γιατί πχ στο λύκειό μου, είχαμε περάσει σε ΑΕΙ (το 1992) 15 από τα 60 παιδάκια.Τα υπόλοιπα παιδάκια δεν τα κατάφεραν. Και δε βάλαμε μέσο (γιατί δεν είχαμε ούτως ή άλλως) ούτε μας έκανε κανείς χάρη.Αυτό (ότι δεν είχαμε τα λεφτά στο μυαλό μας) το αποδυκνύει και το γεγονός ότι πχ από τα 80 παιδάκια που είχαμε μπεί στη σχολή, στις πρώτες 20 ημέρες είχαν παραιτηθεί τα 40. Όταν ένας (ή μια πλέον) δεκαοχτάρης που έχει γράψει το λιγότερο 18 στις πανελλήνιες τον Μάιο, τρέχει σαν "το μούλο" (όπως λένε στη σχολή μου) στις 0530 το πρωί κάτω από φωνές και πίεση τον Οκτώβρη, τη στιγμή που οι άλλοι μοναδικοί δύο από το νομό του που έγραψαν παρόμοιο βαθμό, πηδάνε συμφοιτήτριες σε πάρτυ πρωτωετών στην Πληροφορική ή στην Νομική (και καλά κάνουν μην παρεξηγηθώ), δεν έχει στο μυαλό του τα 800 ευρώ που θα παίρνει σε 4 ή πέντε χρόνια (και για το υπόλοιπο της καρριέρας του).Και όσοι έχετε παιδιά το ξέρετε.
Και να σας πώ κάτι? Αυτά τα ηλίθια παιδιά (στη ΣΣΕ,ΣΝΔ,ΣΙ,ΣΜΥΝ,ΣΜΥ,ΣΤΥΑ,ΚΛΠ ΚΛΠ) έχουν την αφέλεια να παίρνουν κουράγιο στις δοκιμασίες που περνάνε επί χρόνια μόνο και μόνο από το χτύπημα στην πλάτη από τους ανωτέρους τους ή από τη φωτογραφία που βάζει η μαμά στο σαλόνι.
Και να σας πώ κάτι άλλο?Αυτά τα παιδιά δεν τα υπερασπίζεται μπροστά σε εκατομύρρια έλληνες κανένας Λαζόπουλος όταν πέφτουν μέσα σε παγωμένα νερά και δεν τους θάβουν ποτέ (ΠΑ) ή όταν χάνουν χέρια σε ατυχήματα (ΠΝ) ή όταν σπάνε ραχοκοκαλιές (ΜΥΚ) κλπ κλπ , όπως κάνει για παιδιά που σκοτώνονται από σπόντα παρασυρμένα από την αδιαφορία των γονιών τους οι οποίοι μετά κλαίνε θεατρικά στην κάμερα.
Αυτά λοιπόν τα χαζά παιδάκια, ας τους κόψουμε το μισθό αν κάνει καλό στην πατρίδα. Και ας παίρνουν 1500 ευρώ σαν υποπλοίαρχοι για να λείπουν 300 ημέρες το χρόνο από το σπίτι.Και ας πηγαίνουν τα παιδιά τους στο δημόσιο σχολείο σε τμήμα με 7 ελληνόπουλα και 23 αλβανάκια (δεν έχω τίποτα με οποιοδήποτε παιδί , απλά αν μιλήσετε με δάσκαλο θα σας εξηγήσει ότι ένα τέτοιο τμήμα μοιραία "παέι πίσω" λόγω ανομοιογένειας).Και ας πηγαίνει το παιδί της τελευταίας παρουσιάστριας της ΕΡΤ στα καλύτερα ιδιωτικά αφού η μαμά φέρνει στο σπίτι 10.000 με 50.000 το μήνα. No problem πατριώτες.
Αλλά μην το κάνετε με αυτόν τον τρόπο.Μην μας βγάζετε μαλάκες σε έναν λαό που :
α. Εναν λαό που... αποτελεί τη μόνη σκέψη που μας κάνει την κούραση υποφερτή στις ασκήσεις και τις αποστολές που (συνεχώς) συμμετέχουμε.
β. Εναν λαό που... διακομίζουμε σε νοσοκομεία με κίνδυνο τις ζωές μας από ακριτικές περιοχές όταν το υπόλοιπο κράτος τον έχει χεσμένο.
γ.Εναν λαό που... αποτελεί τη μόνη δικαιολογία στις γυναίκες μας που μεγαλώνουν παιδιά σαν ζωντοχήρες.
δ. Εναν λαό που... είμαστε οι μόνοι που βοηθάμε σε καταστροφές χωρίς να είναι δουλειά μας ή να αμοιβόμαστε.
ε.Εναν λαό που... τη σημαία του κουβαλάμε καθημερινά στα καπέλα μας και που τα παιδιά του κάνουμε (ή κάναμε) άντρες.
Εμείς,δεν θα κάνουμε απεργία ούτε θα κλείσουμε δρόμους.Και αν κάποιοι που δεν γνωρίσαμε ποτέ πριν 40 χρόνια έκαναν χούντα, υπήρξαν και κάποιοι άλλοι που έκαναν αντιχούντα (βλέπε κίνημα ναυτικού, Α/Τ ΒΕΛΟΣ κλπ) και για τους οποίους κανένας νέος σήμερα δεν ξέρει τίποτα.
Και όλη η ηγεσία του στρατεύματος από τότε αλλάζει σχεδόν κάθε χρόνο. Η ηγεσία των πολιτικών που τα έκανε μαντάρα πόσες φορές έχει αλλάξει?.....
Και παρακλώ όποιον πατριώτη διαβάζει να μην με πάρει για φασίστστα γιατί θα του πώ το εξής:
Έλεγε τις προάλλες ένας γεωργός στην κάμερα : "δεν τα βρήκαμε με την κα υπουργό!Ο αγώνας μας θα συνεχιστεί....".
Και ρωτάω : πόσο φασιστικό είναι να ΄σε σταματάω στο δρόμο και να πρέπει να με πέισεις ότι έχεις ανάγκη για να περάσεις?
Ποιός είναι ο αγώνας άραγε? Πχ τον Παναγούλη (για όποιον τον θυμάται ακόμα) του σακατεύαν τα πόδια απλά για να πεί "έλεος" και δεν έλεγε.Κατάπιε σχοινιά και πηρούνια απλά για να αποφύγει να πεί "έλεος".Αυτό το καταλαβαίνω ότι είναι αγώνας.Ο γεωργός τι αγώνα κάνει στο μπλόκο?Τι ακριβώς θυσιάζει και τι ακριβώς επιδιώκει?
Μήπως δε θυσιάζει τίποτα και διεκδικεί χρήματα (άσχετα αν τα δικαιούται ή όχι, είναι αγώνας για χρήματα στην τελική).
Θέλω να καταλήξω ότι στην Ελλάδα τα έχουμε κάνει τόσο χάλια που πλέον έχει χαθεί κάθε έννοια.
Δεν νομίζω ότι το πρόβλημά μας είναι το έλλειμα ή η οικονομική κρίση.
Νομίζω ότι το πρόβλημά μας είναι οι αξίες και το σύστημα τους.
Στην πατρίδα μας σήμερα , απλά δεν υπάρχει σύστημα αξιών.

Και για να το τραβήξω λίγο ακόμα , θα έλεγα ότι αν σκεφτούμε σαν δύο διαχρονικές και απρόσωπες οντότητες, από τη μία το λαό και την άλλη το στράτευμα, θα μπορούσαμε να πούμε το εξής :
ο ίδιος ο λαός που κατηγορεί τον στρατό για σπατάλες και μη αξιόμαχο είναι
... αυτός που επιχειρεί κάθε μέρα να τον διαφθείρει πέρνωντας τηλέφωνα σε όποια κωλοτρυπίδα μπορεί να υποχρεωθεί για να μην κάνει βάρδια ο κανακάρης στο φυλάκιο,
....είναι αυτός που ψήφισε έναν πρωθυπουργό αμέσως μετά που είπε ευχαριστώ στους Αμερικανούς για την ήττα στα Ίμια,
....είναι αυτός που τώρα που μιλάμε έχει υπουργό επικρατείας κάποιον που μόλις πριν κάποιος μήνες αποκαλύφτηκε ότι είπε ότι τη σημαία θα την πάρει το κύμα,
...είναι αυτός που πληρώνει γιατρούς για να μην κάνει θητεία το παιδί ή αυτός που ψηφίζει όποιον υποσχεθεί λιγότερη θητεία,
κλπ κλπ κλπ κλπ.

Τελειώνοντας αυτό το παράπονο , θέλω να πώ ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες ίδιοι. Και βέβαια δεν είναι και όλοι οι στρατιωτικοί ίδιοι. Άπλά έχουμε αρχίσει πλέον την ισοπέδωση και είναι αναμενόμενο να τη πληρώνουν πρώτα τα στοιχεία του κράτους . Όμως , όχι κύριε, ΔΕΝ είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι. Και αν θέλει ο λαός να εξευτιλίζει το στρατό του, δικαίωμα του.Αυτός τον πληρώνει, αυτός τον διατηρεί αυτός τον κατευθύνει, αυτός τον επανδρώνει στην τελική.
Αλλά αυτό θέλει?
Ή απλά του βιάζουν ένα από τα παιδιά του και αυτός δεν το έχει πάρει χαμπάρι?
Και αν η άμυνα της χώρας (όπως και τα σώματα ασφαλείας) φτάσουν στο τέλμα να ξέρετε ότι δεν ξαναφτιάχνουν.