Άδεια αλήθεια

Να που και πάλι δεν μπορώ να κοιμηθώ…ακούω τον άνεμο να σφυρίζει έξω από τα παράθυρά μου. Μαστιγώνει το κρύο χώμα….ξαφνιασμένα τα πεσμένα φύλλα από τον άγριο κυκλωτικό χορό που τα παρασύρει εδώ και εκεί, στις άκρες του δρόμου, προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στις εσοχές των πεζοδρομίων.
Γέρνει τις κορυφές των δέντρων προς την γη και αυτές σαν εξαγριωμένες μάγισσες λες και κάποιος σκληρός αφέντης τις έχει αναγκάσει να κάνουν, ετούτη την ταπεινωτική υπόκλιση ,σφυρίζουν θυμωμένα σέρνουν με συριγμό τα φύλλα τους
Και εγώ άλλη μια νύχτα μόνη με τις σκέψεις μου, παγιδευμένη μέσα σε ένα φαράγγι που το περιστοιχίζουν, υπερμεγέθεις ογκόλιθοι .
Δεν την αντέχω ετούτες τις ώρες την μοναξιά ,εφορμά από όλες τις γωνιές των ανέφικτων ονείρων μου και σαν καφτή λάβα με απομονώνει από την πραγματικότητα. .βυθίζομαι σε αβύσσους εφιαλτικές…
Πως αλήθεια να μπορέσω να γίνω δυνατή, να νικήσω το εγώ μου?
Να μην έχω ανάγκη το αγκάλιασμα σου ..τα χάδια από τα ζεστά σου χέρια..
Τα χέρια σου….σαν του κύκνου το φτέρωμα , κατάλευκα με σειρές από νύχια ημικύκλιου σχήματος..
Αχ να ‘ξερες πόσες φορές θέλω να ξεφύγω να πετάξω μακριά από αυτήν την μέγγενη που σφιχτά με κρατά.
Και με μεταξωτές κορδέλες , να δέσω με κόμπους μαγικούς την αγάπη μας
μια αγάπη παράξενα αλλιώτικη
συνταίριασμα δυο κόσμων διαφορετικών που μόνο μια δύναμη μπορεί να ενώσει
η δύναμη της αγκαλιάς.
Νυχτώνει..μια γλυκιά μειλίχια ηρεμία με κατακλύζει..
Άλλη μια μέρα έφυγε…άδεια κενή αλήθεια, όμως ετούτο το σούρουπο όπως γέρνει αργά νιώθω τους νευρώνες του ταπεινού μου εγκέφαλου να χαλαρώνουν μέσα μια λίμνη ιαματικών ζεστών νερών…
Αύριο ίσως μου χαμογελάσεις…ίσως..
Ελπίδα