Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

βρέχει...

Μην αρνηθείς…πως
μέσα στης ελπίδας την ανέφελη προσδοκία
λερωμένη κηλίδα στέκει το εφήμερο
μην αρνηθείς
στις λακκούβες του λαιμού σου
τα παράτολμα όνειρα ξεπλύθηκαν, σβηστήκαν
μην αρνηθείς
μια δεύτερη φορά τα φτερά σου σαν ανοίξεις
στου έρωτα τα νοτερά σεντόνια
πόθος πορφυρός, αχνά θα κυλήσει
μην αρνηθείς
μες της βροχής την υγρή παγίδα
ξεπλένονται τα αρώματα φιλιών λεηλατημένων
μην αρνηθείς
στην μουντή βουή μιας κυριακής του μάρτη
το απρόσμενο πως λαχταρά την ζωή να ζωγραφίσει
μην αρνηθείς και μένα
καθώς μια θλίψη ανυπόστατη
στα μάτια σου… μαντεύω
Ελπίδα

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Καθημερινότητες...




"8 η ώρα το πρωί της προηγούμενης Πέμπτης στο Αμστερνταμ της Ολλανδίας. Βρεχει ασταμάτητα. Μάθαμε ότι γίνονται και έργα συντήρησης των γραμμών του τραμ στο κέντρο. Πανικός θα γίνεται σκέφτηκε ο Έλληνας και ξεκίνησε για τη δουλειά του και ό,τι άλλο έχει προγραμματίσει…Ίδια μέρα και ώρα την επόμενη εβδομάδα στη “πανέμορφη” Θεσσαλονίκη της Ελλάδος των τεχνών και του πολιτισμού. Ίδιο βροχερό σκηνικό και με τα γνωστά έργα για το μετρό να κάνουν τη ζωή μας ακόμα πιο …όμορφη. Ο Έλληνας σκέφτηκε το ίδιο και πάλι και ξεκίνησε τη μέρα του και εκεί… 2 η ώρα το μεσημέρι της προηγούμενης Πέμπτης, ο Έλληνας στο Αμστερνταμ, αφού έχει τελειώσει τα πάντα, πίνει αμέριμνος το καφεδάκι του δίπλα σε κάποιο από τα δεκάδες κανάλια της πόλης που έχει να επιδείξει ελάχιστα δείγματα ιστορίας και πολιτισμού σε σχέση με τη δική του, πιθανότατα με δεκάδες αγνώστους δίπλα του, τη βροχή να συνεχίζει να πέφτει και η ζωή συνεχίζεται κανονικά…
Το μεσημέρι της επομένης βδομάδας ο ίδιος Έλληνας στη χώρα του, αν δεν έχει κολλησει σε κάποια εφορία, ΙΚΑ, τράπεζα, νοσοκομείο, ΚΕΠ, ταμείο του ΟΤΕ ή οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία.
Δώσαμε εξουσία και δύναμη σε κάθε άχρηστο που “ήξερε” κάποιον και έγινε “κάποιος”. Θεοποιήσαμε την εθνικότητα μας και σε κάθε ευκαιρία βγαίνουμε στα κανάλια να βρίσουμε τους βορειοδυτικούς τουρίστες που τα σπάνε τα καλοκαίρια στα νησιά μας (γιατί έτσι πιστεύουμε ότι είναι όλοι τους, πολύ απλά διότι μάθαμε να κοιτάμε σα χάνοι και να μην ψάχνουμε τίποτα), αλλά πλέον είναι οι μόνοι που αποτελούν πηγη κάποιων εσόδων για μια χώρα που μετά και την Ολυμπιακή δεν έχει τίποτα άλλο να ξεπουλήσει. Θεωρητικά πάντα. Γιατί και αύριο κάτι θα βρεθεί να ξεπουληθεί…
Κλείσαμε τον πολιτισμό και την ιστορία μας σε μουσεία και βιβλιοθήκες και θεωρήσαμε ότι δώσαμε τον υπέρτατο φόρο τιμής σε αυτούς που μας κάνανε γνωστούς ανά την υφήλιο. Ο τελευταίος “σπουδαίος” πολιτικός ηγέτης με …”όραμα” που έχει να επιδείξει αυτή η τόσο “υπέροχη” χώρα είναι ο Κ.Καραμανλής (σ.σ. ο πρεσβύτερος) που ανακάλυψε την αντιπαροχή και μετατράπηκε κάθε πόλη σε τσιμέντο…
Καμιά ομορφιά, καμία άποψη, τίποτα το καλλιτεχνικό σε τίποτα. Και μετά τον Καραμανλή φέραμε τον Παπανδρέου. Μετά ξανά τον Καραμανλή (τον ανιψιό). Μετά μάλλον και πάλι τον Παπανδρέου (τον υιό). Α ξέχασα και τον Παπανδρέου πριν τον πρώτο Καραμανλή (τον πατέρα του πρώτου Παπανδρεου και παππού του τελευταίου).
Χαιρόμαστε με τη Eurovision μαζικά, τα πρωινάδικα στην Τ-Β, τα μεσημεριανά στα μπαράκια,τις καφετέριες και κάθε τι που προσφέρει εκπτώσεις της νοημοσύνης μας… Πανηγυρίσαμε όλοι μαζί που φεσώνουμε τους πάντες .Εύκολο χρήμα...απάτες μεταξύ μας. Υποστηρίζουμε την άποψή μας με ψέματα, φωνές και βρισιές.
Γιατί έτσι μας αρέσει…Δε θέλουμε να γίνουμε ποτέ καλύτεροι. Θέλουμε να γκρινιάζουμε για αυτό που είμαστε… Θέλουμε να φταίει πάντα κάποιος άλλος. Ποτέ εμείς!!
Αλλά επειδή θέλω να κλείσω με όμορφο τρόπο το άρθρο, ας μιλήσουμε για μια άλλη χώρα. Δεν είναι παραμυθένια, δεν είναι πολύ μακριά. Εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν Σωκράτη, Παλαιολόγο, Κολοκοτρώνη και Βενιζέλο. Τους διάβασαν όμως και τους διαβάζουν και σίγουρα τους ξέρουν καλύτερα από εμάς. Δυστυχώς καπιταλιστικό σύστημα έχουν κι εκεί. Δημοκρατία έχουν κι εκεί, χειρότερα επονομαζόμενη ίσως. Βασιλευόμενη τη λένε.
Εκεί όμως τα πράγματα, με μια λέξη κυλάνε. Ούτε σπρώχνονται, ούτε γυρνάνε προς τα πίσω. ΚΥΛΑΝΕ. Εκεί υπάρχει, πάλι με μια λέξη, γαλήνη. Ούτε χάος, ούτε ωχμωραδερφισμός. Ούτε λιγότερο φιλικοί, ούτε λιγότερο επικοινωνιακοί, ούτε λιγότερο “κρύοι” είναι, επειδή έτσι μάθαμε να λέμε…Άνοιξαν τα μάτια τους και είδαν ότι θα ήταν τελείως μάταιο να κλειστούν στη χώρα τους και να μαλώνουν με όλους τριγύρω με κάθε χαζή πρόφαση. Διότι οι άνθρωποι εκεί κοιτάξανε μπροστά. Επέλεξαν απλά να ΖΗΣΟΥΝ σαν ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι μόνο αυτό. Να προσφέρουν απλόχερα ανθρώπινη καθημερινότητα σε οποιοδήποτε για οποιοδήποτε λόγο τους το ζητήσει…
Πηγή: Ελευθεροτυπία

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Και τα κορίτσια ρίξαν κάτω τα μαλλιά...για να πιαστείς αητέ Σταυραητέ...!!!!

Μούρθε μιά ιδέα για σήμερα.
πετώντας εδώ και εκεί ουσιαστικά δίχως σκοπό έτσι για να περάσει η ώρα, πέφτω στο youtube, σε δύο μουσικά αποσπάσματα (γιά το ίδιο θέμα), ενος θρυλικού κοματιού απο κείνα των μεγάλων συνθετών του παρελθόντος (εδώ του Μίμη του Πλέσσα-να ζήσει χίλια χρόνια ο άνθρωπος) που έντυναν ταινίες σταθμούς του Ελληνικού Κινηματογράφου.
Πρόκειται για το "Ηλιε Φονιά" ή αλλιώς "Σκοτώσανε το Σταυραητό" βασικό κομάτι στην ταινία "Αστραπόγιαννος"
Η ταινία είναι ένα επικό αριστούργημα, που για τους λάτρεις του είδους παραμένει αξέχαστο και αξεπέραστο. Εμπεριέχει πολλά ιστορικά και πολιτιστικά στοιχεία μιά κοινωνίκής δομής που δεν υπάρχει πιά. Οι άνθρωποι όμως σε όποια εποχή και αν ζουν με τον ίδιο τρόπο δρουν και αντιδρουν και τα ίδια πάθη εκδηλώνουν στις σχέσεις τους.

Προσωπικά το μουσικό κομμάτι μου αρέσει για τους εξής λόγους.
Πρώτον γιατί είναι ένα βαρύ ζειμπέκικο που ντύνει τον στίχο που παραπέμπει στην αρχαία τραγωδία. Το ζειμπέκικο είναι ένας χορός που πρέπει να χορέυεται κατα μόνας, κάτι σαν προσωπική υπόθεση. Σχεδόν ποτέ δεν είναι χαρούμενος χορός. Δεν θα επεκταθώ άλλο στο ζειμπέκικο. Θα αφιερώσω στο μέλλον.
Δεύτερον γιατί αναφέρεται στον στίχο ότι "Σκοτώσανε τον Σταυραητό...." (γνωστή η συναισθηματική μου σχέση με το εν λόγω αρπακτικό)

Ενας ακόμη λόγος που με έκανε να μοιραστώ το τραγούδι εδώ είναι η συγκλονιστική εμφάνιση που πέτυχα της Ξανθίππης Καραθανάση (που ίσως θυμούνται οι παλιότεροι), σε γνωστή εκπομπή της τηλεόρασης.
Βάζω δίπλα δίπλα και την αυθεντική εκτέλεση της ταινίας που τραγουδήθηκε από την Καίτη Αμπάβη

αφιερωμένα!!




Ο αυθεντικός στίχος έλεγε
"Παρασκευή Μεγάλη σκοτώσαν τον Χριστό" αλλά επειδή Παρασκευή έπεφτε και η 21-Απρ-1967 λογοκρίθηκε και αντικαταστάθηκε με το
"Κάτω στο σταυροδρόμι σκοτώσανε τον Νιό"

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Βερενίκη...

Κρύφτηκε ο ήλιος ανάμεσα σε μολυβένια σύννεφα
μια νοσταλγικά θαλερή θλίψη σκέπασε τις κορυφές των λόφων και εγώ τις αγνάντευα .
ένιωσα την ίδια νοσταλγική θλίψη να με κυριεύει
Κάθισα στην άκρη, της μεγάλης κατάλευκης πεζούλας έξω από τον πέτρινο φράχτη του σπιτιού μου, άφησα τα χέρια μου να κυλίσουν στα μαλλιά μου.
Κοιτάζοντας, τα κιτρινισμένα χέρσα χωράφια που με περιτριγύριζαν ντύθηκα την διάφανη φορεσιά του παρελθόντος
πήγα μακριά…πίσω!!
Πουλιά πετάριζαν από κάθε γωνιά του αιθέρα κάνοντας σαματά τρελό…αλλά εγώ δεν άκουγα, τίποτα δεν μπορούσε να ταράξει τους συλλογισμούς μου!!
Αναπολούσα….. τότε ναι όταν σε πρωτοείδα…παιδί εσύ γυναίκα εγώ
Μια γυναίκα μεστωμένη που έπεσε στον έρωτα ενός εφήβου!!
Για μένα ήσουν άντρας , ένας νεαρός άντρας που όταν με κοίταζε λύνονταν τα γόνατα μου καταγής,
χαμογελούσες ντροπαλά και με κοίταζες με πόθο
Όταν αντάμωσαν και ενώθηκαν οι ίσκιοι μας ένα μεσημέρι, πίσω από τα πλατάνια στο τέλος της δημοσιάς, έτσι αμίλητοι και ενωμένοι, σαν ένα σώμα ένιωσα πώς κατέρρευσε ο πύργος της εξορίας μου .
μια νέα ζωή γλυκιά με περίμενε έξω εκεί, στον κόσμο τον ακατανόητο ..ήσουν
αμίλητος, λιτός απέρριτος..
έτρεμες σαν λουλούδι που το πήρε ο άνεμος και κύλαγε στο χώμα..
φευγαλέες εκείνες οι στιγμές πραγματικής ευτυχίας χάθηκαν, λυπητερή θυσία στης κοινωνίας την υποκριτική υπόληψη.
Τώρα όταν ακούω τις σταγόνες της βροχής με βάναυση ορμή να πέφτουν στην σκεπή, του άδενδρου σπιτιού μου, μια γεύση πικραμύγδαλου το στόμα μου γεμίζει…
Μα ποιός σήμερα σκοτίζεται για τον θάνατο μιας αγάπης ανυπόκριτης?
Ελπίδα

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Καλή Ανάσταση!


Εύχομαι σε όλους τους συνοδοιπόρους να περάσουν ένα όμορφο Πάσχα με αγάπη,υγεία και πολλά μα πολλά χαμόγελα...
Σας στέλνω αυγουλάκια βαμμένα από εμένα και την κόρη μου .

Χρόνια Πολλά!

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Ο Λαυρέντιος Γκέμερεϋ-Ενας πολιτισμικός Πρόσφυγας

«Όπως όλοι οι Ευρωπαίοι μεγάλωσα και 'γω με την διδασκαλία ότι ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός γεννήθηκε στην Ελλάδα, ότι εμείς, οι πολιτισμένοι του κόσμου είμαστε οι απόγονοι όλων αυτών των θαυμάσιων ανθρώπων όπως ο Περικλής, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Φειδίας και χίλιοι δυο άλλοι. Και μάθαμε να λέμε «Δημοκρατία» και «πολιτική» και «οικονομία» και «θέατρο» και «ποίηση» και χίλιες δυο άλλες Ελληνικές λέξεις, και ποτέ δάσκαλος δεν μας είπε ότι είναι περίεργο πώς οι πολιτισμένοι λαοί, όπως οι Γερμανοί και οι Γάλλοι, δεν βρήκαν στις τόσο πλούσιες γλώσσες τους λέξεις για να εκφράσουν τις πιο βασικές δημιουργίες του ανθρώπινου πνεύματος: είμαστε οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και τέρμα. Και δεν βρέθηκε δάσκαλος που να μας πει ότι μολονότι εμείς είμαστε οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, υπάρχουν κάποιοι φτωχοί συγγενείς που λέγονται Έλληνες και ίσως νάναι και αυτοί απόγονοι των «δικών» μας αρχαίων προγόνων.

»Έτσι μεγάλωσα. Ύστερα, πριν δεκαπέντε χρόνια, αποφάσισα να κάνω και εγώ ένα ταξίδι – προσκύνημα – στην πατρίδα του πολιτισμού «μου». Και ξεκίνησα για την Ελλάδα.
»Ήταν, όπως είπα, πριν δεκαπέντε χρόνια: ένα ωραίο πρωί του Ιουνίου, ξεμπαρκάρισα στην Ηγουμενίτσα, αρχή του προσκυνήματος.
»Με εντυπωσίασε το τοπίο, τρελλάθηκα με τα βουνά της Ηπείρου, με τα Γιάννενα, έμεινα με ανοιχτό στόμα στη Δωδώνη και νόμισα ότι άρχιζα να νοιώθω την Ελλάδα. Αλλά πριν φθάσω στην Πελοπόννησο και στην Αττική ξέχασα τοπία και αρχαιότητες, γιατί στο Αγρίνιο έπαθα το πρώτο «κοινωνιολογικό σοκ»:
» Ήταν απογευματάκι όταν έφτασα στην πλατεία του Αγρινίου, μόλις είχε τελειώσει η «σιέστα», ήδη ανοίγανε τα καφενεία και αποφάσισα να πιω ένα καφέ. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και βγήκα, κάθισα σε ένα τραπέζι και παράγγειλα. Αυτή τη στιγμή σηκώνεται από ένα άλλο τραπέζι ο μοναδικός άλλος πελάτης και έρχεται κοντά μου, κάθεται στο τραπέζι μου και αρχίζει να μου μιλάει. Δεν ήξερα τότε ακόμα ελληνικά και με το λεξικό που είχα στην τσέπη μου και με μερικές αγγλικές λέξεις που ήξερε ο συνομιλητής μου, σιγά-σιγά κατάλαβα τι θέλει ο άνθρωπος. Ήθελε να με γνωρίσει. Με ρώτησε από πού είμαι, τι δουλειά κάνω, αν είμαι παντρεμένος, αν ζουν οι γονείς μου και άλλα. Μου είπε ότι ο ίδιος είναι καπνεργάτης. Και τότε έπαθα το σοκ: Πώς γινόταν αυτό; Πώς είναι δυνατόν ένας εργάτης να μιλάει ελεύθερα με έναν αντιπρόσωπο της αστικής τάξης; Πώς μπορεί να ενδιαφέρεται χωρίς συμφέρον – γιατί ήξερε και αυτός, όπως εγώ, ότι ποτέ στη ζωή μας δεν θα ξαναϊδωθούμε – για κάποιον που θα έπρεπε ή να μισεί ή να φοβάται ή, τουλάχιστον, να νοιώθει απέναντί του ένα τέτοιο σύμπλεγμα κατωτερότητας, που να μην του έρθει ποτέ η επιθυμία να του μιλήσει. Γιατί σε μας, στις ευρωπαϊκές χώρες, αυτές είναι οι σχέσεις μεταξύ των τάξεων…»
Αυτό το κοινωνιολογικό και πολιτισμικό σοκ ήταν η αφορμή για να παραμείνει τελικά μόνιμα στην Ελλάδα ο Αυστριακός Λαυρέντιος Γκέμερεϋ. Το απόσπασμα που παραθέτουμε ανήκει στην εισαγωγή του αξιοσημείωτου βιβλίου του «Η δύση της Δύσης. Η απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο Ελληνισμός», που κυκλοφόρησε το 1977 και βρίσκεται ακόμη στα βιβλιοπωλεία. Στο βιβλίο αυτό ο Λαυρέντιος Γκέμερεϋ επιχειρεί να αναλύσει τον ζώντα ελληνικό πολιτισμό σε αντιπαράθεση προς τον αστικό και ορθολογικό πολιτισμό της Δύσης. Φθάνοντας στην Ελλάδα ο ίδιος, –διευθυντής τότε του «Διεθνούς Πολιτιστικού Κέντρου» της Βιέννης με σπουδές Θεολογίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας, αλλά και ιερέας του Ρωμαιοκαθολικού δόγματος–, άρχισε να μελετά την ελληνική πραγματικότητα για να διαμορφώσει μια πολιτισμική και ιστορική εικόνα ολότελα διαφορετική από κείνη που του είχαν μεταδώσει οι σπουδές του.
Εντυπωσιάζεται με τη διαπίστωση ότι οι Έλληνες δεν παραδέχονται ταξικές διακρίσεις και γοητεύεται από τις ιδιορρυθμίες της ελληνικής νοοτροπίας: τον αυθορμητισμό, τη μόνιμη τάση προς το στιγμιαίο, την περιφρόνηση και απόρριψη κάθε οργανωμένης καταπίεσης, την έλλειψη κάθε συστήματος, δηλαδή μ’ αυτό που, με κάποια περιφρόνηση, ονομάζεται «Ρωμηοσύνη». Τον συγκλονίζει η διαπίστωση ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί κανένα σύστημα, όχι γιατί ο Έλληνας είναι υποανάπτυκτος όπως διατείνονται οι Ευρωπαίοι, αλλά γιατί ο Έλληνας αφήνει πάντα περιθώρια για το απρόβλεπτο και αποδέχεται το ανορθολογικό. Διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι η «ελληνική ανθρωπιά» δεν είναι ηθική στάση επιβεβλημένη από κυριαρχικές μορφές, αλλά μια αναρχική διακύμανση ανάμεσα στα ατομικά και στα κοινωνικά συμφέροντα. Αποκτά πλέον τη βεβαιότητα ότι στην Ελλάδα βρήκε την παρουσία του αυτόνομου υποκειμένου, το οποίο στη Δύση δεν είναι εφικτό, παρά μόνο σαν αντικείμενο. Θέλει με το βιβλίο του να βοηθήσει τους Έλληνες να δουν τον, εξιδανικευμένο γι’ αυτούς, ευρωπαϊκό πολιτισμό με πιο κριτικό μάτι και εύχεται να γλυτώσουν οι Έλληνες από τον εξευρωπαϊσμό, που τόσο επιθυμούν.
Ο Λαυρέντιος Γκέμερεϋ που είχε γεννηθεί το 1931 στο Γκρατς της Αυστρίας πέθανε πριν λίγα χρόνια στην Αθήνα. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα δήλωνε, κατά την δική του έκφραση, «πολιτισμικός πρόσφυγας».

Πηγή. www.antibaro.gr

Ποιός περνάει τα πάθη του Χριστού τελικά??

«Άγιες μέρες» διατρέχουμε και σε όλους ξεπήδησε το αίσθημα της Αγάπης που προστάζει η θρησκεία το οποίο ως δια μαγείας θα χαθεί μετά το πέρας των εορτών, σε όλους αυτούς που τρέχουν στις εκκλησίες και κάνουν χίλιες δυο μετάνοιες μπρος στα εικονίσματα, σε όλους αυτούς που νοιώθουν αμαρτωλοί και προσπαθούν να εξιλεωθούν πατώντας το πόδι (με το δεξί παρακαλώ!) στους ναούς.
Τι γίνεται όμως με όλους αυτούς που δεν πατάνε το πόδι τους Εκεί; Τι γίνεται με όλους αυτούς που δεν συμμετέχουν σε κάποιο φιλόπτωχο ταμείο ή ίδρυμα; Που δεν εξομολογούνται, δεν ασχολούνται με εράνους ούτε τρέχουν στις λιτανείες; Η επίσημη απάντηση είναι πως θα «κριθούμε κατά συνείδηση» (γιατί κι εγώ είμαι σαν αυτούς).
Ανήκω στην κατηγορία αυτή τον ανθρώπων που συμμετέχουν σε συλλογικότητες, βγαίνουν στους δρόμους για να αφουγκραστούν τα αληθινά προβλήματα του κόσμου και την φωνή των πονεμένων. Παλεύω μαζί με άλλους ομοίους μου για την όσο καλύτερη αντιπληροφόρηση και προσπαθούμε να είμαστε σε πορείες (φοιτητικές, εργατικές, αντιπολεμικές, αντιρατσιστικές) και διαδηλώσεις.(Μη ρωτάτε πως γίνεται αυτό: άν υπάρχει θέληση για αγώνα όλα γίνονται ).
Φτώχεια , ανέχεια, ανεργία συγκλονίζουν τους συνανθρώπους μας. Παραπονούνται όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι για την κυριαρχία του ατομικισμού στην κοινωνία μας και της συνέπειές του.
Παγκόσμια κάθε τρία λεπτά ένα αθώο παιδάκι πεθαίνει από την πείνα ενώ κατά καθόλου παράδοξο τρόπο σύμφωνα με επίσημα στοιχεία υπάρχει περίσσεια τροφίμων κατά 40%.
Πόλεμοι διεξάγονται από «ύπερ» χριστιανούς ενάντια στην «τρομοκρατία» στο όνομα της «δημοκρατίας», (τώρα ποιός τρομοκρατεί ποιόν είναι μια άλλη υπόθεση)! Λαοί ξεκληρίζονται μέσα απ’ αυτούς τους πολέμους και τις σύγχρονες γενοκτονίες, αθώα γυναικόπαιδα δολοφονούνται (βλ. Παλαιστίνη).
Και μη ξεχνάμε....ναρκωτικά, ναρκωτικά, ναρκωτικά! Η μαύρη κάπα του θανάτου σκεπάζει ήδη πολλές οικογένειες. Η κυρά πρέζα περιμένει στην γωνία. Παίρνει τ’ αδέρφια μας και τα καταβροχθίζει σαν τον Κρόνο.
Το 98% των ανθρώπων παγκόσμια δεν πάει στην εκκλησία (είτε γιατί δεν πιστεύει, είτε γιατί ανήκει σε άλλη θρησκεία που ο χριστιανισμός αντιμάχεται) και ζούν την επίγεια «κόλαση»
Ακούμε τον Πάπα να φωνάζει πόσο εύκολα μπορούμε να βρεθούμε (αν δεν είμαστε πιστοί) στην κόλαση. Τι ειρωνεία! Τι αδικία να πάνε στον «παράδεισο» οι εκκλησιαζόμενοι σοβαρά θρησκευόμενοι.
Που θα πάνε άραγε τα παιδιά της Ομόνοιας, οι μετανάστες, οι ανάπηροι, οι λούμπεν, οι απλοί εργαζόμενοι (σαν και εμένα), τα παιδιά των 700 ευρώ, οι συνταξιούχοι;
Είμαι αποφασισμένος να πάω μαζί τους στην «κόλαση» γιατί είμαι και θέλω να είμαι ένας απ’ αυτούς. Ζήτω η «κόλαση» λοιπόν!.
Ο Πάπας (κακή του ώρα) καταριέται όλους αυτούς τους «φτωχοδιάβολους» που ορθώνουν το ανάστημα προσδοκώντας σε μια άλλη κοινωνία, προσδοκώντας τον αληθινό επίγειο παράδεισο! Καταριέται στην ουσία όλους αυτούς που στην ερώτηση: Συντασσόμαστε; Απαντούν καταφατικά.
Προσοχή παιδιά Έχουμε Κοινά Συμφέροντα, Έχουμε Κοινά Συμφέροντα! Ενωθείτε! Να στραγγαλίσουμε εδώ και τώρα το «εγώ», να προσχωρήσουμε στο ιερό «εμείς»!
Τελικά μήπως είχε δίκιο ο Φίοντορ Ντοστογιέυσκυ όταν έλεγε: « Με την αδικία που υπάρχει στόν κόσμο που ζούμε, αν τελικά δεχτούμε πως υπάρχει Θεός, τελικά καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο διάβολος τον έχει νικήσει και κυριαρχεί αφού το κακό βασιλεύει πάνω στον πλανήτη μας»;;!!

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

SAME RULES,SAME PASSION, ONE SPORT, ONE FAMILY!!!




φωτογραφίες από το διαφημιστικό του αθλήματός μου στο group του facebook

Τα τρία είδη της Φίλιας



Λοιπόν τα είδη της Φιλίας είναι τρία,
όσα και τα αίτια της γιατί στο καθένα υπάρχει ανταπόκριση, που δεν παραμένει άγνωστη, και εκείνοι που αισθάνοντάι τη Φιλία θέλουν ο καθένας το καλό του άλλου με τον τρόπο που αισθάνονται τη Φιλία. Δηλαδή όσοι αισθάνονται τη Φιλία για τη χρησιμότητα, αγαπούν όχι τα πρόσωπα καθαυτά, αλλά τον τρόπο που τους εξασφαλίζει αμοιβαία κάτι καλό. Επίσης και όσοι αισθάνονται τη Φιλία για την ευχαρίστηση γιατί για παράδειγμα, αγαπούν τους αστείους όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά γιατί είναι ευχάριστοι σ' αυτούς τους ίδιους.
Λοιπόν και όσοι αισθάνονται Φιλία για τη χρησιμότητα, αγαπούν για χάρη εκείνου του πράγματος πού είναι καλό γι' αυτούς τους ίδιους, και όσοι αισθάνονται Φιλία για την ευχαρίστηση, αγαπούν επίσης για χάρη εκείνου του πράγματος που είναι ευχάριστο στους ίδιους, και όχι γι' αυτό που είναι όπως είναι καθαυτό το πρόσωπο που αγαπούν, αλλά γι' αυτό που κάνει το πρόσωπο. χρήσιμο ή ευχάριστο. Συμπτωματικές λοιπόν είναι οι φιλίες αυτές γιατι σ' αυτές το αίσθημα της φιλίας έχει την αιτία του όχι σ' αυτό που είναι όπως είναι καθαυτό το πρόσωπο του φίλου, αλλά σ' αυτό που εξασφαλίζει ή κάποια ωφέλεια ή κάποια ευχαρίστηση.
Εύκολα διαλύονται μάλιστα τέτοιες φιλίες, εφόσον οι φίλοι δεν παραμένουν απαράλλαχτοι δηλαδή αν πάψουν πια να είναι ευχάριστοι ή χρήσιμοι, παύουν και να τους αγαπούν. Και το χρήσιμο δεν είναι μόνιμο, αλλά γίνεται διαφορετικό κάθε φορά. Όταν λοιιπόν διαλυθεί αυτό που τους κάνει φίλους, διαλύεται και η Φιλία, γιατί η Φιλία είχε συνδεθεί με εκείνα.

Η τέλεια Φιλία....
Τέλεια όμως είναι η Φιλία όσων είναι καλοί και όμοιοι στην αρετή γιατί αυτοί θέλουν το καλό ο ένας του άλλου με τρόπο όμοιο με εκείνον που είναι καλοί, και είναι, καλοί καθαυτό. Και εκείνοι που θέλουν το καλό των φίλων για χάρη εκείνων των ίδιων, είναι φίλοι στον πιο μεγάλο βαθμό γιατί αισθάνονται έτσι γι' αυτούς τους ίδιους, και όχι συμπτωματικά. Παραμένει λοιπόν σταθερή η Φιλία αυτών των ανθρώπων, εφόσον είναι καλοί, και η αρετή είναι πράγμα μόνιμο. Και είναι σ καθένας χωριστά καλός και απέναντι στον φίλο γιατί βέβαια οι καλοί είναι και γενικά καλοί και ωφέλιμοι ο ένας στον άλλον.
Aλλα επίσης και ευχάριστοι γιατι οι καλοί είναι και ευχάριστοι και γενικά και ο ένας για τον αλλo. Με άλλα λόγια, στον κάθε άνθρωπο οι δικές του πράξεις και όσες είναι τέτοιες όπως oι δικές του, είναι μόνο ευχάριστες, ενώ oι πράξεις των άλλων ανθρώπων είναι ή ίδιες ή όμοιες.
Τέτοια φιλία είναι εύλογο να είναι μόνιμη, γιατί συνδυάζει μέσα της όλα όσα πρέπει να έχουν οι φίλοι. Γιατί βέβαια κάθε Φιλία υπάρχει, ή για κάποιο καλό ή για κάποια ευχαρίστηση, ή γενικά ή για κείνον που αισθάνεται τη Φιλία, και ακόμα με αιτία κάποια ομοιότητα. Αλλά σ' αυτή τη Φιλία υπάρχουν γι' αυτούς όλα όσα αναφέρθηκαν γιατί σ' αυτήν είναι όμοια και τα υπόλοιπα, και το γενικά καλό είναι και γενικά ευχάριστο, και αυτά είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό άξια της αγάπης, και η αγάπη λοιπόν και η Φιλία ανάμεσα σ' αυτούς είναι πάρα πολύ μεγάλη και πάρα πολύ καλή.
Σπάνιες όμως είναι φυσικό να είναι τέτοιες φιλίες γιατί λίγοι βρίσκονται τέτοιοι άνθρωποι. Και ακόμα χρειάζεται χρόνος και συναναστροφή. Και όπως λέει η παροιμία, δεν πρόκειται να μάθει ο ένας τόν άλλο, αν δε φάνε ψωμί κι αλάτι μαζί, ούτε και να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλο ούτε και να είναι φίλοι, προτού ο καθένας χωριστά φανεί στον άλλο άξιος της Φιλίας και πιστευτός.
Όμως εκείνοι που βιάζονται στη Φιλία, θέλουν βέβαια να είναι φίλoι, αλλά δεν είναι, παρά μόνο υποψήφιοι, και αυτό το ξέρουν γιατί βέβαια έχουν γρήγορη θέληση για Φιλία, όχι όμως Φιλία.
Εκείνοι που ανταποδίδουν όχι το ευχάριστο αλλά το χρήσιμο, είναι και μένουν λιγότερο φίλοι. Εκείνοι πάλι που είναι, φίλοι για τη χρησιμότητα, συνήθως παύουν να είναι φίλοι, όταν πάψει να υπάρχει και το συμφέρον. Γιατί ήταν φίλοι όχι ο ένας του άλλου αλλα του συμφέροντος. Λοιπόν, για την ευχαρίστηση και για τη χρησιμότητα μπορεί να είναι φίλοι και οι κακοί μεταξύ τους, επίσης καλοί με κακούς ή ούτε καλοί ούτε κακοί να είναι φίλοι με τον οποιονδήποτε, όμως γι' αυτό που είναι οι ίδιοι είναι φανερό ότι μόνο οι καλοί μπορεί να είναι φίλοι γιατί οι κακοί δε χαίρονται με τον ίδιο τον εαυτό τους, παρά μόνο αν έχουν κάποια ωφέλεια.

Αφού λοιπόν η Φιλία έχει χωριστεί σ' αυτά τα είδη, οι κακοί βέβαια θα είναι φίλοι για την ευχαρίστηση ή για τη χρησιμότητα, επειδή είνάι όμοιοι με αυτό τον τρόπο, ενώ οι καλοί θα είναι φίλοι γι' αυτό που είναι οι ίδιοι δηλαδή επειδή, είναι καλοί. Αυτοί λοιπόν θα είναι φίλοι γενικά ενώ εκείνοι θα είναι συμπτωματικά ως και το σημείο που έχουν μοιάσει με αυτούς.

Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομαχεια

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Συναυλία αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα

Συναυλία αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, διοργανώνει η “Φεμινιστική Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα”, την Τετάρτη 29 Απριλίου 2009, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ), στις 8.30 μ.μ.

♦ Προσφέρθηκαν να τραγουδήσουν οι:

Νένα Βενετσάνου, Καλλιόπη Βέττα και Γιάννης Ιωάννου, Σαβίνα Γιαννάτου, Σωτηρία Λεονάρδου, Μάρθα Μαυροειδή, Λάμια Μπεντίουι, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Νατάσσα Παπαδοπούλου - Τζαβέλα, Katrin the Thrill, “Rodina” - πολυφωνικό συγκρότημα γυναικών από τη Βουλγαρία.

♦ Μαρτυρίες γυναικών που δουλεύουν στο χώρο της καθαριότητας διαβάζει η Ιόλη Βρυχέα.

♦ Θα παρευρεθεί και θα μιλήσει εκπρόσωπος της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ).

Τα έσοδα της συναυλίας θα κατατεθούν στον τραπεζικό λογαριασμό της Κωνσταντίνας Κούνεβα.

Μετά τη δολοφονική απόπειρα με βιτριόλι που έγινε το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου 2008 εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα, μαχητικής συνδικαλίστριας στο χώρο των καθαριστριών, άρχισε να γίνεται γνωστή η κατάσταση που κυριαρχεί στο χώρο της καθαριότητας και αφορά γυναίκες, στην πλειονότητά τους μετανάστριες: Απίστευτες παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας με πλαστές ώρες εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες, μειωμένα ένσημα, μαφιόζικες εργοδοτικές πρακτικές από τους εργολάβους που στην ουσία έχουν «αναλάβει» το χώρο της καθαριότητας, ψυχολογική και σεξουαλική βία, απόλυτη αδράνεια των ελεγκτικών μηχανισμών, ευθύνες κυβερνητικών παραγόντων, δημόσιων υπηρεσιών και συνδικαλιστικών ηγεσιών.


Η Κωνσταντίνα Κούνεβα κλήθηκε να πληρώσει το τίμημα για το κουράγιο της να μπει μπροστά και να διεκδικήσει αυτή, μια μετανάστρια, τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα για την ίδια και τις συναδέλφους της. Και τιμωρήθηκε μ’ αυτόν τον πρωτοφανή τρόπο που παραπέμπει σε έναν σκοτεινό κόσμο ασύλληπτης αγριότητας, οι άγραφοι νόμοι του οποίου επιβάλλουν τον κυριολεκτικό αφανισμό του προσώπου και το πνίξιμο της φωνής της γυναίκας που τόλμησε να απειθαρχήσει.

Η Φεμινιστική Πρωτοβουλία, η οποία δημιουργήθηκε αμέσως μετά την αποτρόπαιη επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα, έχει λάβει μέρος στις κινητοποιήσεις που έχουν γίνει, έχει δημοσιεύσει κείμενα στον Τύπο, έχει συμμετάσχει σε σχετικές εκδηλώσεις. Πιστεύουμε πως το ελάχιστο χρέος μας προς τη θαυμαστή αυτή γυναίκα, που συνεχίζει να δίνει τη μάχη της στον Ευαγγελισμό, είναι να απαιτήσουμε να αποκαλυφθούν άμεσα και να τιμωρηθούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονικής επίθεσης εναντίον της και, αλληλέγγυες με τις γυναίκες του σωματείου της, να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να δοθεί ένα τέλος στις απαράδεκτες συνθήκες που συνιστούν την εργασιακή τους καθημερινότητα.

Εισιτήρια προπωλούνται στο δισκοπωλείο “Vinyl Microstore”, Διδότου 34, Εξάρχεια

Τιμή εισιτηρίου: 12 €

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Κάποιες ενδιαφέρουσες διαφορετικές απόψεις

Μετά από αρκετό καιρό και αφού αναγκάστηκα να .... κάνω ευθανασία (με δάκρυα αποχαιρετισμού το ομολογώ) στο παλιό μου desktop, του Celeron 800 επεξεργαστή και της οριακής κεντρικής μνήμης 512Mb και των 20gigA εσωτερικού σκληρού, εδώ και δύο μέρες απολαμβάνω της "ανάσα" του νέου ηλεκτρονικόυ συντρόφου στο γραφείο μου.
Ξαναστήνοντας λοιπόν σιγά σιγά από την αρχή τα χρήσιμα εργαλεία επικοινωνίας μας και άλλα γκατζετάκια, βρήκα στο φορτωμένο μου ταχυδρομείο τις εξής ενδιαφέρουσες απόψεις, που αξίζουν προσοχής, γιατί σε όλα υπάρχει και η άλλη όψη (τουλάχιστον στα περισσότερα)

.......Και το θέμα της δωρεάς δεν είναι τόσο αθώο όσο μας παρουσιάζεται. Ο πατέρας μου με είχε συμβουλέψει να μην γίνω ποτέ. Κάτι θα ήξερε ως γιατρός. Εγώ δεν είμαι γιατρός αλλά ως οικονομολόγος γνωρίζω καλά την σημασία των κινήτρων στο να παρακινούνται οι άνθρωποι να κάνουν (ή να μην κάνουν) πράγματα: :Mε το να γίνεις δωρητής δίνεις στους γιατρούς ένα αντι-κίνητρο στο να σώσουν τη ζωή σου σε μία κρίσιμη στιγμή. Απλά και ξεκάθαρα.

και ...

Στη Λετονία, μια δημιουργική, τολμηρή αλλά και αρκετά αμφιλεγόμενη
διαφημιστική εκστρατεία κατάφερε, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, να πετύχει αυτό
που όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να γίνει, αλλά και όλοι ξέρουν πόσο δύσκολο
είναι: Να αλλάξουμε νοοτροπία. Ή, πιο ωμά ακόμα: Νά αλλάξουμε μυαλά!


Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ εταιρεία Mooz!, έπεισε με την δική της τολμηρή προσέγγιση
στο θέμα των τροχαίων, την κυβέρνηση, να της αναθέσει τη συγκεκριμένη
καμπάνια. Βασικός «στόχος», ήταν οι οδηγοί, κυρίως άνδρες, ηλικίας 20-35
ετών, που ανήκουν, σύμφωνα με έρευνες, στην ομάδα «άμεσου κινδύνου», με τις
υπερβολικές ταχύτητες που αναπτύσσουν, την επιθετική συμπεριφορά που
αναπτύσσουν στο οδήγημα, και την αλαζονεία που έχουν για τις ικανότητές
τους, αφού τα περισσότερα θανατηφόρα τροχαία προκαλούνται με ευθύνη
ανθρώπων που πίστευαν ότι είναι οι καλύτεροι οδηγοί στον κόσμο, εννοώντας
με αυτό, ότι ήταν ... περίπου Σουμάχερ.


Η ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ που βγήκε τελικά, και που προκάλεσε αρκετές συζητήσεις, δεν
ήταν από αυτές τις «διδασκαλικού τύπου», όπου πάντα κάποιος σου κουνάει
επιδεικτικά το δάχτυλο και σου λέει «μή τρέχεις». Η Mooz!, εκτός από την
υπερβολική ταχύτητα, επικέντρωσε την προσοχή της και σε ένα άλλο θέμα: την
σοβαρή έλλειψη οργάνων για μεταμοσχεύσεις. Και τι έκανε, λοιπόν; Αντί
κάποιου ενημερωτικού εντύπου, δημιουργήθηκε ένα Πιστοποιητικό Δωρεάς
Οργάνων το οποίο λάμβαναν οι οδηγοί κατευθείαν από την αστυνομία.


ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, όσοι υπερέβαιναν το όριο ταχύτητας (και κανονικά θα έπρεπε να
λάβουν κλήση), αναγκάζονταν από την αστυνομία να υπογράψουν το
πιστοποιητικό με το οποίο δήλωναν διατεθειμένοι να γίνουν δωρητές οργάνων!
Το αποτέλεσμα ήταν ο αριθμός των θυμάτων από τροχαία, μέσα σε έναν χρόνο,
να μειωθεί κατά 29%, και ταυτόχρονα να σημειωθεί και σημαντική αύξηση, κατά
39% στην, έστω και δι? αυτού του τρόπου, δωρεά οργάνων. Μπορεί, λοιπόν, οι
οδηγοί να μην θυμόνταν ένα οποιοδήποτε διαφημιστικό, όμως δεν θα μπορούσαν
να ξεχάσουν ποτέ την ημέρα που, άθελά τους, έγιναν δωρητές οργάνων...



Το Συμβόλαιο


Η ΗΜΕΡΑ εκείνη, είναι όταν, έπειτα από κάποια σοβαρή παράβασή τους,
υποχρεούνται να υπογράψουν το παρακάτω Πιστοποιητικό Δωρητή Οργάνων:

«Υπάρχουν άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για να βρίσκονται στη θέση μου,
και εάν βρίσκονταν, δεν θα έπαιζαν ποτέ με τη ζωή τους.


Εγώ ο/η , ____ _________________, εφόσον έχω την τάση να υπερβαίνω το όριο
ταχύτητας στο δρόμο και/ή να οδηγώ επιθετικά, με το παρόν δηλώνω ότι η ζωή
μου δεν είναι πρώτης προτεραιότητας για μένα και ευχαρίστως θα την
αποχωριζόμουν. Έχοντας σώας τας φρένας, κατανοώ ότι αργά ή γρήγορα θα
εμπλακώ σε ατύχημα και αφού αυτό συμβεί, αφήνω την καρδιά μου, τα νεφρά μου
και όποια άλλα όργανα του σώματός μου δεν καταστραφούν από το ατύχημα, σε
εκείνους που τα χρειάζονται πραγματικά.


Επίσης, ζητώ εκ των προτέρων να με συγχωρέσουν οι άνθρωποι και τα αγαπημένα
πρόσωπα εκείνων για τους οποίους θα είμαι εγώ υπεύθυνος για το θάνατο ή την
αναπηρία τους, εξαιτίας ατυχήματος


__, _______, 200_


Υπογραφή΄


____ _________"

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Κάποτε το Πάσχα...

Μια ρόδινη ανοιξιάτικη μελαγχολία πλημυρίζει την ψυχή μου.Είναι που έρχεται το Πάσχα και ξεπηδούν οι παιδικές θύμησες εκείνης της εποχής.Κάποιος Ανώτερος Ανθρωπος,λένε,θα πεθάνει τούτη την εβδομάδα.Κάποιος θα θυσιαστεί αυτή την Παρασκευή.Ένα πέπλο θανάτου κατακλίζει την ψυχή μου.Μια γιορτινή κηδεία λαμβάνει χώρα τούτες τις μέρες,τούτες τις στιγμές.
Με βλέπω μονάχο στο πίσω μέρος του σπιτιού να κάνω σχήματα μ'ένα ξυλάκι στο δροσερό χώμα του κήπου.Ο νους μου ταξιδεύει μες στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου.Φορώ ένα κοντό γαλάζιο ριγέ παντελονάκι και σκέφτομαι:"Γιατί γεννιόμαστε άραγε αφού θα πεθάνουμε;".Το παιδικό μου μυαλό δεν βρίσκει απαντήσεις και μένω συντροφιά με τις αναπάντητες μακάβριες αναζητήσεις μου.
"Αύριο το βράδυ",σκέφτομαι,"αύριο τα μεσάνυχτα ο Νεκρός θα Αναστηθεί.Είναι αλήθεια;Δεν ξέρω.Εγώ δεν τον είδα ούτε Νεκρό ούτε Ζωντανό!Δεν ξέρω αν υπάρχει!Γιατί γίνεται άραγε αυτή η γιορτή;"
Ξαφνικά κάποιον νοιώθω πίσω μου.Με παίρνει απ' το χέρι.Είναι η μητέρα μου πολύ νέα και όμορφη."Έλα,μου λέει, πάμε στον επιτάφιο σου πήρα και καινούργιο φαναράκι".
Την κοιτώ σιωπηλά καθώς σηκώνομαι και βλέπω στο πρόσωπό της την ίδια ανοιξιάτικη ρόδινη μελαγχολία!

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

ΝΑΡΚΩΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Όπου κι αν πας όπου κι αν σταθείς, αν είσαι γώστης της ναρκωκουλτούρας,μπορείς να την εντοπίσεις από το Χαϊδάρι μέχρι την Γλυφάδα και από την Μεταμόρφωση έως Γκάζι-Εξάρχεια-Κολωνάκι.
Υπάρχουν πολλοί τύποι ανάμεσά μας οι οποίοι είναι ακόμη στην αρχή.Είναι αλήθεια πως θέλουν πολύ καιρό να φτάσουν στην "ομονιακή" κατάσταση(αυτό βέβαια εξαρτάται απτο τη τσέπη έχει ο καθένας & σε ποιά κοινωνική τάξη ανοίκει).Είναι επίσης αλήθεια πως βιώνουν εκείνο το προσωρινό χαρηστικό διάστημα ευφορίας που δείνουν τα ψυχοτρόπα & τα οπιοειδή.Σ' αυτή την κατάσταση (την είχα περάσει & εγώ) έχει κανείς θάρρος,μεγάλη αυτοεκτίμηση,χαρά,ανεβασμένη λιμπιντο, ωραίο σεξυ στύλ κ.τ.λ υπό την προϋπόθεση πάντα πως γεμίζει το κεφάλι του με μια ουσία σε τακτά χρονικά διαστήματα.Πολλές αν δεν μπορείς να διακρίνεις την "ναρκωκουλτούρα" που τον κατακλύζει ίσως & να ζηλέψεις την συμπεριφορά του.
Πολλούς απ΄αυτούς τους ανθρώπους τους βλέπουμε & στην τηλεόραση.Μοντέλα,τραγουδιστές,ηθοποιοί και κάθε λογής "σταρ" βρίσκονται σ΄αυτή την κατάσταση.Το μεγάλο κακό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν ως πρότυπα για τους νέους που βρίσκονται "εν αγνοία" λόγω της ελλειπής πληροφόρησης & ενημέρωσης για το θέμα των ναρκωτικών.Θα είναι πλέον πολύ αργά όταν ανακάλύψουν πως μόνο & μόνο να τους μιμηθούν θα χρειαστεί να κάνουν χρήση κάποιας ναρκωτικής ουσίας & τότε:ανοίγει ο δρόμος προς την τοξικομανία.
Σούπερ άντρες,σούπερ γυναίκες και γκέϋ πρότυπα έχουν είδη παγιδευτεί στα δίχτυα της τοξικομανίας.Τοτέμ & Ταμπού σαν & αυτά που προκαλούν έλξη σε αρκετούς νέους τους οδηγούν ακόμη και στο φαινόμενο της μίμησης του "κακού προτύπου" & του "απαγορευμένου".Ανοίγει έτσι ένας τεράστιος τάφος για την νεολαία & ένα τεράστιο φύμωτρο καρδιών & συνειδήσεων "πιάνει δουλειά" οδηγώντας στην γνωστή τριάδα:ΑΣΥΛΟ-ΦΥΛΑΚΗ-ΘΑΝΑΤΟΣ.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

ΜΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕ

Ήρθε και πάλιν η νύκτα
σκοτάδι πλημύρισε το δωμάτιο.
Εσυ δεν υπάρχεις πουθενά
είσαι τέτοια που δεν χωρείς
ούτε στο μυαλό-ούτε στην γυάλινη ψυχή μου.
Στολίζεις μελαγχολικά τη καρδιά μου
και η δόλια μοναξιά πάλι με κυριέυει
αυτή που μου πήρε την φωνή
και μου΄κλεισε το στόμα.
Παλεύω νακούσω γύρω μου
νάφουγκραστω την πνοή της ερημιάς.
Μα μήτε δέντρα να θροϊζουν άκουσα
μήτε τιτίβισμα νυχτιάτικων πουλιών,
παρά τον χτύπο της καρδιάς μου
και το βουητό το έρημο της Γης
καθώς (μονάχη της κι αυτή) γυρίζει!