Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Αθωότητα

Σαν της μηχανής το βουερό βήμα
ακατάπαυστα ακροβατώ ανάμεσα σε στοές σκοτεινές
Μέσα από κυματισμούς ασήμαντους
εδώ πάντα πιστός, περιμένω ένα δέντρο να με
σκεπάσει με την δροσιά των χρόνων του
Σκότωσε με αθωότητα, σκότωσε με....
Πώς να ζήσω χωρίς τις σπονδές σου?
Πώς να ζήσω χωρίς το ωχρό σου πρόσωπο?

Πλανιέμαι μεσιτεύοντας πενταροδεκάρες
ξεδίπλωσα του οικείου χαμόγελου την γενναία εγκατάλειψη


Που είναι τώρα ο έρωτας? Ποια αχνάδα κάλυψε την χθεσινή ανέφελη ζωή?
Ποια ασημόσκονη την σκέψη σαγήνεψε?
…μην πάρεις άδικα έναν δρόμο..όλοι δικοί μου είναι..
χωρίς το πρόσωπό σου δεν υπάρχει ευδαιμονία
Μείνε αθωότητα μείνε…
θα σκεπάσω με κλώνους απλά, το γυμνό σου ανέγγιχτο σώμα

ευχήθηκα για μας....

Ελπίδα

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Ο Αγιος Βασίλης δάκρυσε..

‘’…Κάθε χρόνο ὁ Ἅγιος Βασίλης τὶς παραμονὲς τῆς Πρωτοχρονιᾶς γυρίζει ἀπὸ χώρα σὲ χώρα κι ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, καὶ χτυπᾶ τὶς πόρτες γιὰ νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τὸν δεχτεῖ μὲ καθαρὴ καρδιά.
Μία χρονιὰ λοιπόν, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ τράβηξε. Ἤτανε σὰν καλόγερος ἀσκητής, ντυμένος μὲ κάτι μπαλωμένα παλιοράσα, μὲ χοντροπάπουτσα στὰ ποδάρια του καὶ μ᾿ ἕνα ταγάρι περασμένο στὸν ὦμο του. Γὶ αὐτὸ τὸν παίρνανε γιὰ διακονιάρη καὶ δὲν τ᾿ ἀνοίγανε τὴν πόρτα. Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἔφευγε λυπημένος, γιατὶ ἔβλεπε τὴν ἀπονιὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ συλλογιζότανε τοὺς φτωχοὺς ποὺ διακονεύουνε, ἐπειδὴς ἔχουνε ἀνάγκη, μ᾿ ὅλο ποὺ αὐτὸς ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ κανέναν, κι οὔτε πεινοῦσε, οὔτε κρύωνε.
Ἀπ᾿ ὅλα τὰ χωριὰ πρόκρινε τὰ πιὸ φτωχά, καὶ τράβηξε κατὰ κεῖ, ἀνάμεσα στὰ ξερὰ βουνὰ ποὺ βρισκόντανε κάτι καλύβια.
Περπατοῦσε νύχτα κι ὁ χιονιᾶς βογκοῦσε, ἡ πλάση ἤτανε πολὺ ἄγρια. Ψυχὴ ζωντανὴ δὲν ἀκουγότανε, ἐξὸν ἀπὸ κανένα τσακάλι ποὺ γάβγιζε.
Ἀφοῦ περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ᾿ ἕνα ἀπάγκιο ποὺ ἔκοβε ὁ ἀγέρας ἀπό ῾να μικρὸ βουνό, κι εἶδε ἕνα μαντρὶ κολλημένο στὰ βράχια.
Ὁ Ἅγιος σίμωσε στὸ καλύβι τοῦ τσομπάνου καὶ χτύπησε τὴν πόρτα μὲ τὸ ραβδί του καὶ φώναξε:
«Ἐλεῆστε με, χριστιανοί, γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀποθαμένων σας! Κι ὁ Χριστὸς μᾶς διακόνεψε σὰν ἦρθε σὲ τοῦτον τὸν κόσμο!».
Ἡ πόρτα ἄνοιξε καὶ βγῆκε ἕνας τσομπάνης, παλικάρι ὡς εἰκοσιπέντε χρονῶ, μὲ μαῦρα γένια· καὶ δίχως νὰ δεῖ καλὰ καλὰ ποιὸς χτυποῦσε τὴν πόρτα, εἶπε στὸ γέροντα:
«Πέρασε μέσα στ᾿ ἀρχοντικό μας νὰ ζεσταθεῖς! Καλὴ μέρα καὶ καλὴ χρονιά!».
Αὐτὸς ὁ τσομπάνης ἤτανε ὁ Γιάννης ὁ Μπάικας, ποὺ τὸν λέγανε Γιάννη Βλογημένον, ἄνθρωπος ἀθῶος σὰν τὰ πρόβατα ποὺ βόσκαγε, ἀγράμματος ὁλότελα.
Μέσα στὴν καλύβα ἔφεγγε μὲ λιγοστὸ φῶς ἕνα λυχνάρι. Ὁ Γιάννης, σὰν εἶδε στὸ φῶς πὼς ὁ μουσαφίρης ἤτανε γέροντας καλόγερος, πῆρε τὸ χέρι του καὶ τ᾿ ἀνασπάστηκε καὶ τό ῾βαλε ἀπάνω στὸ κεφάλι του. Ὕστερα φώναξε καὶ τὴ γυναίκα του, ὡς εἴκοσι χρονῶ κοπελούδα, ποὺ κουνοῦσε τὸ μωρό τους μέσα στὴν κούνια. Κι ἐκείνη πῆγε ταπεινὰ καὶ φίλησε τὸ χέρι τοῦ γέροντα, κι εἶπε:
«Κόπιασε, παπποῦ, νὰ ξεκουραστεῖς».
Ὁ Ἅγιος Βασίλης στάθηκε στὴν πόρτα καὶ βλόγησε τὸ καλύβι κι εἶπε:
«Βλογημένοι νά ῾σαστε, τέκνα μου, κι ὅλο τὸ σπιτικό σας!!».
Ὁ Γιάννης ἔβαλε ξύλα στὸ τζάκι καὶ ξελόχισε(4) ἡ φωτιά. Ὁ Ἅγιος ἀπίθωσε σὲ μία γωνιὰ τὸ ταγάρι του, ὕστερα ἔβγαλε τὸ μπαλωμένο τὸ ράσο του κι ἀπόμεινε μὲ τὸ ζωστικό του. Τὸν βάλανε κι ἔκατσε κοντὰ στὴ φωτιά, κι ἡ γυναίκα τοῦ ῾βαλε καὶ μία μαξιλάρα ν᾿ ἀκουμπήσει.
Ὁ Ἅγιος Βασίλης γύρισε κι εἶδε γύρω του καὶ ξανάπε μέσα στὸ στόμα του:
«Βλογημένο νά ῾ναι τοῦτο τὸ καλύβι!».
Ὁ Γιάννης μπαινόβγαινε, γιὰ νὰ φέρει τό ῾να καὶ τ᾿ ἄλλο. Ἡ γυναίκα του μαγείρευε. Ὁ Γιάννης ξανάριξε ξύλα στὴ φωτιά.
Μονομιᾶς φεγγοβόλησε τὸ καλύβι μὲ μίαν ἀλλιώτικη λάμψη καὶ ἐφάνηκε σὰν παλάτι. Τὰ δοκάρια σὰν νά ῾τανε μαλαμοκαπνισμένα, κι οἱ πυτιὲς(5) ποὺ ἤτανε κρεμασμένες σὰν νὰ γινήκανε χρυσὰ καντήλια, καὶ τὰ τυροβόλια κι οἱ καρδάρες καὶ τ᾿ ἄλλα τὰ σύνεργα ποὺ τυροκομοῦσε ὁ Γιάννης, λὲς κι ἤτανε διαμαντοκολλημένα. Καὶ τὰ ξύλα ποὺ καιγόντανε στὴ φωτιὰ εὐωδιάζανε σὰν μοσκολίβανο καὶ δὲν τρίζανε, ὅπως τρίζανε τὰ ξύλα τῆς φωτιᾶς, παρὰ ψέλνανε σὰν τοὺς ἀγγέλους πού ῾ναι στὸν Παράδεισο.
Ὁ Γιάννης ἤτανε καλὸς ἄνθρωπος, ὅπως τὸν ἔφτιαξε ὁ Θεός.
Φτωχὸς ἤτανε, εἶχε λιγοστὰ πρόβατα, μὰ πλούσια καρδιά: «Τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια!». Ἤτανε αὐτὸς καλός, μὰ εἶχε καὶ καλὴ γυναίκα. Κι ὅποιος τύχαινε νὰ χτυπήσει τὴν πόρτα τους, ἔτρωγε κι ἔπινε καὶ κοιμότανε. Κι ἂν ἤτανε καὶ πικραμένος, ἔβρισκε παρηγοριά. Γὶ αὐτὸ κι ὁ Ἅγιος Βασίλης κόνεψε στὸ καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά, παραμονὴ τῆς χάρης του, κι ἔδωσε τὴν εὐλογία του.
Κείνη τὴ νύχτα τὸν περιμένανε ὅλες οἱ πολιτεῖες καὶ τὰ χωριὰ τῆς οἰκουμένης, ἀρχόντοι, δεσποτάδες κι ἐπίσημοι ἀνθρώποι, πλὴν ἐκεῖνος δὲν πῆγε σὲ κανέναν τέτοιον ἄνθρωπο, παρὰ πῆγε στὸ μαντρὶ τοῦ Γιάννη τοῦ Βλογημένου.
Καθίσανε στὸ τραπέζι καὶ φάγανε, ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας, ὁ Γιάννης ὁ Βλογημένος, ἡ γυναίκα του κι ὁ μπάρμπα - Μάρκος ὁ Βουβός, ποὺ τὸν εἶχε συμμαζέψει ὁ Γιάννης καὶ τὸν βοηθοῦσε.
Σὰν τελείωσε τὴν εὐχὴ κι ἑτοιμαζόντανε νὰ πλαγιάσουνε, τοῦ λέγει ὁ Γιάννης :
«Ἐσύ, γέροντα, ποῦ ξέρεις τὰ γράμματα, πές μας σὲ ποιὰ παλάτια ἄραγες πῆγε ἀπόψε ὁ Ἅη-Βασίλης; Οἱ ἀρχόντοι κι οἱ βασιλιάδες τί ἁμαρτίες μπορεῖ νά ῾χουνε; Ἐμεῖς οἱ φτωχοὶ εἴμαστεν ἁμαρτωλοὶ καὶ κακορίζικοι, ἐπειδὴς ἡ φτώχεια μᾶς κάνει νὰ κολαζόμαστε!».
Ὁ Ἅγιος Βασίλης δάκρυσε…

Φώτης Κόντογλου Το βλογημένο μαντρί

Για την αντιγραφή και τις ευχές
Νικήτας Κανάκης
Πρόεδρος ΓτΚ

Με αυτή την όμορφη ιστορία να ευχηθώ στους αγαπητούς συνοδοιπόρους αλλά και σε όλο τον κόσμο κάθε στιγμή του 2010 να είναι με υγεία και με όμορφες σκέψεις στον νού για εμάς και για κάθε συνάνθρωπό μας.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Ο Πόντιος και το ταμπόν

  • Βρίσκονται σε μια φυλακή τρείς τύποι που μόλις έχουν καταδικαστεί σε απομόνωση. Ο ένας από αυτούς είναι Πόντιος.
  • Κάποια στιγμή ανοίγει την κουβέντα ο ένας από αυτούς και λέει :"Εγώ πάντως δεν στεναχωριέμαι τόσο πολύ. Ξέρετε μου αρέσει το σκάκι και το έχω φέρει μαζί μου. Είναι τόσο ωραίο παιχνίδι που δεν το βαριέσαι ποτέ. Έτσι θα περάσει ευχάριστα ο χρόνος μου εδώ".
  • Τότε ο δεύτερος βγάζει από τη τσέπη του μια τράπουλα και λέει :" Εγώ παλικάρια έφερα την τράπουλά μου! Μπορεί να μην είναι τόσο ωραία σαν το σκάκι, αλλά μπορείς να παίξεις τόσα πολλά διαφορετικά παιχνίδια .Και εγώ δεν νομίζω ότι θα βαρεθώ εδώ!" .
  • Τότε πετάει και ο Πόντιος ένα κουτάκι ταμπόν."Πας καλά?" Του λένε οι άλλοι δύο. Τι μπορείς να κάνεις με ένα ταμπόν?"
  • Οπότε γυρίζει ο πόντιος γεμάτος ενθουσιασμό και τους λέει:" δείτε ρε μαλάκες τι γράφει στο κουτί :
Μπορείτε να κάνετε ιππασία, κολύμβηση, ορειβασία, θαλάσσια σπορ..."

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟ 4ο ΚΟΥΤΑΒΙ ΞΕΣΠΑΘΩΝΕΙ....

Αγαπητοί συνοδοιπόροι, βρίσκω το θάρος να σας αναδιαβιβάσω ένα κείμενο του γνωστού στους περισσότερους (και παλαιότερους) από εσάς, 4ου ΚΟΥΤΑΒΙΟΥ. Το παραθέτω γιατί προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ , γιατί νομίζω ότι πρέπει να το διαβάσουν όσοι περισσότεροι γίνεται και γιατί αυτός ο χώρος είναι που "μεγάλωσε" το κουτάβι ιντερνετικά και δικαιούται να φιλοξενεί τις καλές του στιγμές.

***Η μόνη αλλαγή που τολμώ να κάνω εγώ, είναι η εξής:
στο τέλος ο Φοίβος αφιερώνει ένα τραγούδι. Εγώ προσθέτω και ένα άλλο κλιπ που μου ήρθε αμέσως στο μυαλό όταν διάβασα το ..."διάγγελμά" του.
Το βρίσκω πιο σχετικό και Ελληνικό***

Απολαύστε κυρίες και κύριοι και δείτε γιατί νιώθω περήφανος που είναι αδερφάκι μου :-)

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Ο Δημήτρης, λοιπόν. Ο Δημήτρης είναι ένα από τα άτομα που νιώθω πραγματικά ότι είναι τιμή μου να γνωρίζω. Πέμπτη βράδυ, εγώ και ο Αντώνης (ένας φίλος μου που έχει σταθεί τόσο, που τον φωνάζω αδερφό) είναι να βγούμε σε ένα παλιό και γραφικό μπαράκι της Αθήνας. Μου λέει "Αδερφέ, λέω να φωνάξω και ένα φιλαράκι μου, το Δημήτρη. Είμαι σίγουρος ότι θα τον συμπαθήσεις"... "Κανένα πρόβλημα, bro".

Φτάνω στο μπαράκι. Μισοφωτισμένος χώρος, αφίσες από παλιές ταινίες στους τοίχους, διάφοροι θαμμώνες να πίνουν, να καπνίζουν και να συζητάνε, και μουσική ροκ, τζαζ, έθνικ κτλ να ακούγεται σε ανθρώπινη ένταση. Το κλίμα μέσα πολύ χαλαρό και παρεΐστικο- οι πιό πολλοί γελάνε ή είναι χαμογελαστοί.


Και στο βάθος ο Αντώνης, συζητάει με ένα τυπάκι. Πλησιάζω, χαιρετιόμαστε και κάθομαι. Συστηνόμαστε, κι αρχίζουμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Ο Δημήτρης είναι ένα ψηλό και αδύνατο τυπάκι. Φοράει απλά ρούχα. Η μπλούζα του πρέπει να είναι πολύ παλιά και χιλιοφορεμένη- έχει μαζέψει απ τα πολλά πλυσίματα, και δε φτάνει μέχρι τους καρπούς του. Προσπαθεί διακριτικά, που και που, να τεντώσει τα μανίκια για να μη φαινεται, ή τα κρατάει με τους αντίχειρες. Στο πρόσωπό του διακρίνεις πάντα αυτό που ο Αντώνης αποκαλεί μεταξύ σοβαρού και αστείου "χαμόγελο χριστιανικής χαρμολύπης". Είναι αξύριστος για κάμποσες μέρες.

Εκ πρώτης όψεως, τίποτα το ιδιαίτερο. Άλλος ένας μικροαστός, ψηλός, αδύνα
τος και αξύριστος έλληνας, ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους.

Καθώς συζητάμε, αναφέρω την κλίση μου προς το βιβλίο. Κάποια βραβεία που έχω κερδίσει, η υπόθεση από κάποια διηγήματά μου, λέω και μερικά στιχάκια μου. Ο Δημήτρης με ακούει με προσοχή (και υπομονή, όπως διαπιστώνω εκ των υστέρων). Καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης, ο Δημήτρης έχει ένα καλοσυνάτο και συγκαταβατικό ύφος, που για να πω την αλήθεια πολύ μου τη σπάει. Ένα ύφος σαν αυτό που παίρνουν οι γονείς όταν το παιδί τους δείχνει τις ζωγραφιές που έκανε στο νηπιαγωγείο, για να τους εντυπωσιάσει, και λένε "Πολύ ωραίο Πετράκη! Θα γίνεις ζωγράφος εσύ!".

Επιπλέον, έχω κάθε λόγο να είμαι καχύποπτος και εχθρικός απέναντί του. Ο Αντώνης ανέφερε σε κάποια φάση ότι και ο Δημήτρης διαβάζει πολύ, και έχει ξεκινήσει ένα βιβλίο. Η αυθόρμητη αντιζηλία και αντιπάθεια ανάμεσα σε άτομα που θέλουν να αποκαλούνται συγγραφείς, δεν είναι μικρότερη απ' αυτή ανάμεσα σε τραγουδίστριες Γ' κατηγορίας σε σκυλάδικο στο 35 χλμ Αθηνών Λαμίας.



Η πρώτη φορά που θαύμασα το Δημήτρη είναι όταν άρχισα να λέω για ένα βιβλίο που διάβαζα εκείνο τον καιρό. Το "Μπουβάρ και Πεκισέ" του Φλομπέρ. Ένα βιβλίο γραμμένο 150 χρόνια πριν, δεν ήταν καν το πιό διάσημο του συγγραφέα του, που έπεσε τυχαία στα χέρια μου. Ο Δημήτρης το είχε διαβάσει, και μου το σχολίασε συνοπτικά! Ακολούθησε μία σύντομη συζήτηση περί βιβλίου, στην οποία προέκυψε ότι έχει διαβάσει σχεδόν όλα όσα ανέφερα. Για μερικά μου είπε ότι δεν τα έχει διαβάσει ακόμα, με λύπη που δεν έχει διαβάσει ακόμα κάτι σπουδαίο, αλλά χωρίς ίχνος θιγμένου εγωισμού, που διακρίνεις στους ξερόλες όταν αναφέρεις κάτι που δεν ξέρουν (ο ξερόλας είναι ξερόλας, είτε πρόκειται για φίλαθλο, λάτρη των αυτοκινήτων ή λογοτέχνη).

Αργότερα έμαθα κάποια πράγματα για τον Δημήτρη, από τον Αντώνη- ο ίδιος δε μιλάει σχεδόν καθόλου για τον εαυτό του. Δε θα τα αναφέρω όλα, αν και θα τον θαυμάζατε αν το έκανα, για να μην εκθέσω την προσωπική του ζωή. Οι μεγάλες αγάπες του είναι η ηθοποιΐα και η συγγραφή. Σπούδασε ψυχολογία (υποθέτω πως το έκανε για να γίνει καλύτερος ηθοποιός). Μιλάει τουλάχιστον 2 ξένες γλώσσες. Τώρα σπουδάζει υποκριτική, στο πλάι ενός από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της Ελλάδας- όχι απαραίτητα καλό άνθρωπο, πάντως μεγάλο ηθοποιό. Είναι ο αγαπημένος μαθητής αυτού του ηθοποιού.

Παράλληλα με τις σπουδές, εργάζεται για να μπορέσει να επιβιώσει. Χάρη σε κάποιες αναποδιές που του τύχαν, αλλά και το ατελείωτο ωράριο της δουλειάς του και το μικρό μισθό, αναγκάστηκε σιγά-σιγά να παρατήσει τη συγγραφή και τις σπουδές. Επιπλέον, συνέβη και κάτι άλλο. Ο ηθοποιός που ανέφερα, έχει μεγάλη εκτίμηση στο Δημήτρη. Τουπρότεινε να τον ακολουθήσει σε μια μεγάλη θεατρική περιοδεία στο εξωτερικό. Ο Δημήτρης μάζεψε σιγά-σιγά τα απαραίτητα λεφτά. Έπειτα ένας συγγενής του βρέθηκε σε ανάγκη- εκείνος έδωσε τις οικονομίες του για να βοηθήσει, και έχασε μια ευκαιρία ζωής.

Περπατώντας στο Κολωνάκι, πρόσεξα τη βιτρίνα μίας μπουτίκ. Γυναικείο τσαντάκι: 3.000 Ευρώ. Ανδρικό σακάκι: 2.500 Ευρώ . Και σκέφτομαι "Α, ρε φίλε. Ιδιοφυΐες που ζουν ανάμεσά μας, να πνίγονται για 100 και 200 Ευρώ. Και από την άλλη, να πηγαίνουν κάτι καριόλες και κάτι αρχίδια, και να δίνουν χιλιάδες Ευρώ για μια αλλαξιά ρούχα". Ναι, ο κόσμος είναι άδικος- πάντα ήταν. Οκ, ισχύει το δίκαιο του ισχυρού. Το θέμα είναι : ΠΟΣΟ;!

Κατρακυλάμε στο μεσαίωνα, πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Καταντήσαμε να το θεωρούμε πολυτέλεια να πηγαίνουν διακοπές το καλοκαίρι όσοι ζουν στην Αθήνα( αυτό το μεγάλο κολαστήριο)ή να πηγαίνεις σε καφετέρια τις 2 ελέυθερες ώρες που έχεις την ημέρα. Και τα κανάλια κάνουν ρεπορτάζ τύπου " κρίση, αλλά ο καφές καφές και οι διακοπές διακοπές". Κι εμείς συμφωνούμε και το κάνουμε και αστείο, αντί να πάρουμε ότι εύφλεκτο βρούμε μπροστά μας, και να τους λαμπαδιάσουμε! Λες και το σωστό είναι να βγαίνεις απ το σπίτι σου μόνο για να πας δουλειά, και όλη την υπόλοιπη μέρα να τη βγάζεις μπροστά στην τηλεόραση, για να μη ξοδέψεις!

Δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα το φαί κα ο ύπνος. Αυτό είναι ζωικό δικαίωμα. Διασφαλίζει μόνο την επιβίωση. Ανθρώπινο δικαίωμα είναι το δικαίωμα να κάνεις αυτά που σε κάνουν άνθρωπο. Βόλτες με τους φίλους, σινεμά, θέατρο, συναυλίες, ταξίδια. Και ενώ μας καταφέραν να τα θεωρούμε αυτά πολυτέλειες, κάποιοι εκεί έξω (πολλοί απ αυτούς χωρίς να έχουν κοπιάσει ποτέ)απολαμβάνουν μια ζωή που θα έκανε τους Λουδοβίκους να νιώθουν αδικημένοι απ' τη ζωή.

Αυτός είναι ο λόγος, και πολλοί άλλοι, που κάποιοι αντιδρούν, και μάλιστα βίαια. Η υπνηλία, το βόλεμα και η διαφθορά είναι τόσο βαθιά ριζωμένα στο μυαλό όχι μόνο των πλουσίων και των ισχυρών, αλλά και των μικροαστών, που οποιαδήποτε ειρηνική αλλαγή μοιάζει αδύνατη. Πολλοί απ' αυτούς που τα σπάνε και τα καίνε είναι παιδιά που ήρθαν σ αυτό τον κόσμο, και βλέποντας παντού γύρω τους την ηλιθιότητα και την αδικία, αρνήθηκαν να ενταχτούν, και αντιδρούν με το μόνο τρόπο που ξέρουν (τι άλλο να κάναν, να στέλναν γράμματα στις εφημερίδες ή να ψηφίζαν ΠΑΣΟΚ;


Φυσικά, πολλοί απ' αυτούς είναι κακοποιοί, βαριεστημένα πλουσιόπαιδα, άτομα με πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα και τραμπούκοι. Μη γελιόμαστε όμως. Όλες οι επαναστάσεις της Ιστορίας, ακόμα και οι πιό "αγνές" , γίναν με πρώτη ύλη τέτοια άτομα, εν μέρει.

Γιατί στην εποχή μας έχουμε αναρχικούς και όχι κάποια οργανωμένη επανάσταση; Πολύ απλό. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν ότι κάτι πάει πολύ στραβά, αλλά δε μπορούν να καταλάβουν τί, ούτε μπορεί να βρουν εναλλακτική. Ο αγώνας για επιβίωση, η έλλειψη χρόνου και παιδείας τους εμποδίζει να αντιληφθούν πλήρως το σύστημα, ποιό κομμάτι του είναι σάπιο και πώς μπορεί να αλλάξει. Η αντίδραση, όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, είναι δεδομένη. Αυτό που λείπει είναι η οργάνωση, η ιδεολογία και το σχέδιο. Γιατί;

Επειδή οι πραγματικοί υπεύθυνοι, οι διαννοούμενοι, ο "αριστεροί" και οι "ιδεολόγοι", τον παίζουν. Κάποιοι ξεπουληθήκαν. Κάποιοι άλλοι, κάθονται στα σπίτια τους και στα γαμημένα γραφεία τους από ξύλο τριανταφυλλιάς, και το παίζουν πληγωμένοι και προδωμένοι ιδεολόγοι, που θλίβονται για την κατάντια του κόσμου.

Κανείς δε βγαίνει να τα πει χύμα, να μιλήσει συγκεκριμένα και με επχειρήματα, να προτείνει κάποιο σχέδιο και να βρει το θάρρος και τα αρχίδια να ζητήσει από τον κόσμο να τον ακολουθήσει.

Έτσι, λοπόν, η αντίδραση είναι άναρχη, ανοργάνωτη και αναποτελεσματική. Μία τεράστια δύναμη είναι εκεί έξω, ανεγξέλεγκτη, παραπλανημένη, επικίνδυνη και συνάμα άχρηστη. Και ο πολίτης το μόνο που κάνει είναι να παραπονιέται που θα καθυστερήσει λόγω των επεισοδίων στο δρόμο. Και ο διαννοούμενος το μόνο που κάνει είναι να το παίζει θλιμμένη χήρα και γκρινιάρα γκόμενα.

Και φτάνουμε στο αποτέλεσμα, αντί να γίνει εξέγερση για τους σωστούς λόγους, να γίνεται για ένα κωλόπαιδο που σκότωσε ένας μαλάκας, ή και χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, αν η ημερομηνία είναι βολική.

Στα "παιδιά" (όπως τους αποκαλεί ο Λαζόπουλος), στο μέσο πολίτη, αλλά και σε οποιονδήποτε παραπονιέται για το πώς είναι τα πράγματα, αφιερώνω το τραγούδι των Green Day, "Know your enemy"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Γιατί να ζω ?

Γιατί να ζω
Για το πόδι το χλωμό
Κάποιας ξανθιάς
Στον τοίχο ακουμπισμένο
Κάτω από πλούσιο ήλιο
Για το πανί το στρογγυλό
Ενός καϊκιού στενόμακρου
Για της κουρτίνας τη σκιά
Για τον κρύο μου καφέ
Για ν’ ακουμπάω την άμμο
Για να κοιτάω το βυθό
Που τόσο είναι γαλάζιος
Που κατεβαίνει έτσι βαθιά
Μαζί με τα ψαράκια
Τα ήρεμα ψαράκια
Βοσκάνε κάτω εκεί
Ή φτερουγίζουν πάνω
Από φύκια μαλλιά
Σαν πουλιά βραδυκίνητα
Σα γαλάζια πουλιά
Γιατί τάχα να ζω
Μα γιατί είν’ ωραίο.

Boris Vian



Let's go get stoned  λοιπόν ... (they talk about liquor, anyway !)


Τέλος,  ίσως έχει ενδιαφέρον μία βόλτα στα παρακάτω links :

H ακαταμάχητη έλξη τoυ Φεγγαριού

Whitechapel ... ανατολικό Λονδίνο


Σταύρος 

:)

Your Face For Freedom - Join Now!



Στις 10 Δεκεμβρίου 2009, αντικαταστήστε την εικόνα στο προφίλ που διαθέτετε στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, με αυτήν της Auung San Suu Kui, σε συμπαράσταση για την άδικη φυλάκισή της από τις αρχές τις χώρας της.

Στις 10 Δεκεμβρίου 2009, είμαστε μια γροθιά ενάντια στη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όλοι μαζί, μπορούμε να τα καταφέρουμε!

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

ΘΕΜΑ!!! Οικιακοί βοηθοί κινητικά πλήρως εξαρτημένων ατόμων

Σαν συνέχεια της ανάρτησής μου στις 27 Νοεμβρίου ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ με αφορμή το ατυχές γεγονός που συνέβη στην Κατερίνα το καλοκαίρι, παραθέτω την συγκροτημένη και πλήρη σκέψεων και προβληματισμών απαντητική επιστολή της ίδιας της παθούσας προς τον κοινό μας φίλο Νίκο Βουλγαρόπουλο. διαχειριστή του πορταλ www.dısabled.gr.

Προχθές προώθησα το γεγονός και σε γνωστό δημοσιογράφο πρωινής ραδιοφωνικής ζώνης και ο οποίος είχε μαζί μου τηλεφωνική επικοινωνία όπου του εξέθεσα και τις δικές μου απόψεις. Δεν ξέρω τί θα γίνει τελικά και αν μπορεί να γίνει, ή ως που μπορεί να πάει το θέμα αυτό που καίει πολλούς εξαρτώμενους συμπολιτες μας, αλλά κάποια στιγμή αν θέλουμε να έχουμε κράτος πρόνοιας θα πρέπει να σταματήσουμε να την εννούμε και να σταματούμε ΜΟΝΟΝ στην παροχή επιδομάτων. Χρειάζονται υποδομές εξειδικευμένης υποστήριξης, από τους οικιακούς βοηθούς, μέχρις τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τις παροχές αναλώσιμων βοηθημάτων ΔΩΡΕΑΝ και χωρίς να σου βγάζουν την ψυχή στη γραφειοκρατία,κλπ. κλπ Κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσουμε επι τέλους, αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένη χώρα!!
Τα εμποδιζόμενα άτομα είναι εκεί ΕΔΩ ανάμεσά μας (ίσως και πάνω του 10% του πληθυσμού=
, διψάνε να προσφέρουν ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΑ στην κοινωνία,
ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!

Δίνω όμως τον λόγο στην Κατερίνα μέσω της επιστολής της.

Θα ήθελα να σας επισημάνω ότι η αποστολέας είναι πολίτης με σοβαρή τετραπληγία πλήρως εξαρτώμενη. Παρόλα αυτά ζω μόνη μου και είμαι αναγκασμένη συχνά να αλλάζω βοηθούς φροντιστές. Το περασμένο καλοκαίρι είχα μια τραυματική εμπειρία όταν η αλλοδαπή βοηθός μου, με εγκατέλειψε αβοήθητη αφού έκλεψε κάποια πράγματα μεγάλης αξίας που υπήρχαν στο σπίτι μου.
Ένα θέμα που απασχολεί ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού μας και πολύ εύκολα θα μπορούσε ο καθένας να βρεθεί στη θέση αυτή. Είναι οι πολίτες με σοβαρή κινητική αναπηρία. Ο κάθε άνθρωπος που κυκλοφορεί στην πόλη μπορεί από ένα παραπάτημα ή ένα τροχαίο ατύχημα να βρεθεί πλήρως εξαρτημένος. Μετά τί γίνεται; Πώς επανεντάσσεται σε όποιο επάγγελμα κάνει; Πώς συνεχίζει να ζει, όταν χρειάζεται βοήθεια στα πάντα; Και δεν μιλάμε μόνο για την ιατρική αποκατάσταση, αλλά για μια κανονική ζωή ενεργού πολίτη-καταναλωτή-ψηφοφόρου-συντρόφου-γονιού. Γίνεται βάρος στην οικογένειά του;

Στην Ελλάδα το ρολό βοηθού, φροντιστή συνήθως αναλαμβάνουν αλλοδαποί, με μεγάλες πολιτισμικές αποκλίσεις από τις δικές μας, όπου πολλές φόρες δεν έχουν συναντήσει ποτέ ανθρώπους με αναπηρία. Όμως πόσο εύκολα οι μετανάστες μπορούν να αποδεχτούν ως εργοδότες τους ανθρώπους αυτούς; Οι άνθρωποι με αναπηρία, έχοντας σοβαρά προβλήματα, πόσο εύκολο είναι να επιβληθούν ως εργοδότες;

Κάποτε στην Ελλάδα δε θα πρέπει να μιλήσουμε για βοηθούς φροντιστές επαγγελματίες και όχι πια μονό για ανθρώπους χωρίς καμία γνώση; Έχοντας πλήρη σωματική εξάρτηση πόσο μπορείς να κρατήσεις τα όρια του εργοδότη και να μην εξαρτηθείς πλήρως συναισθηματικά και πρακτικά από τον οποιοδήποτε βοηθό;

Είναι γνωστό ότι οι μετανάστες λόγο των οικονομικών και κοινωνικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν εξαιτίας της απομάκρυνσης από τη χώρα τους, στην πλειοψηφία τους αντιμετωπίζουν προβλήματα κατάθλιψης , άγχους, στρες. Όλα αυτά οδηγούν σε παραβατικές συμπεριφορές και γενικά σε προσωπικότητες που χρειάζονται ψυχολογική στήριξη. Έτσι, πρέπει να συνεργαστούν και να συμβιώσουν δυο ομάδες πληθυσμών ιδιαίτερα ευάλωτες. Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι και πόσο στον αέρα βρίσκεται η ζωή, η επιβίωση, η αξιοπρέπεια του καθενός.

Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ότι ο οποιοσδήποτε από σας μπορεί να βρεθεί σε αυτήν τη θέση, θα μπορούσατε να διαθέσετε το χρόνο σας κάνοντας ρεπορτάζ και συνεντεύξεις σε επίπεδο πολιτικό και μια οργανωμένη πίεση ανεξαρτήτου πολίτικης τοποθέτησης. Είστε διαθέσιμοι να στηρίξετε μια τέτοια προσπάθεια; Mιας και μέχρι τώρα η προβολή μας από τα M.M.E δεν είναι ικανοποιητική ούτε σε ποιότητα ούτε σε χρόνο.

Μην ξεχνάτε ότι οι καταπιεσμένες μειονότητες κοινωνιολογικά έχουν δύναμη πίεσης. Όμως όλο το σύστημα προσπαθεί να τις αποδυναμώσει από τη δύναμη που έχουν σαν κοινωνική μειονότητα. Περιορίζουν στο ελάχιστο (ανάλογα με το βαθμό αναπηρίας) το ενδεχόμενο να συμμετέχουν σε κέντρα αποφάσεων. Βεβαία από το ’80 και μετά αναγνωριστήκαν ως πολιτική δύναμη. Λειτούργησαν ως σημείο αναφοράς στα προεκλογικά και μετεκλογικά κείμενα. Και αυτό γιατί κάποιοι είχαν ήδη οργανωθεί, για παράδειγμα οι τυφλοί, ανεξάρτητοι κινητικά και πιο αποδεκτοί, καθόσον δεν τους διακρίνει καμία δυσμορφία. Άρχισαν έτσι να λειτουργούν σαν πολιτικά υποκείμενα. Έχει να κάνει και το γεγονός ότι, με το να συμπερίλαβες στα κομματικά προγράμματα των κόσμο των αναπήρων, που στην πλειοψηφία ζουν ως εξαρτημένα άτομα, τριπλασιάζεις τις ψήφους σου αθροίζοντας αυτόματα και τα μελή των οικογενειών τους. Όποτε καταλήγουμε ότι συμφέρει η εξάρτηση γιατί φέρνει ψήφους, εκλογική πελατεία. Αν ήμουν ανεξάρτητος πολίτης, κάνεις απ’ την οικογένεια μου δε θα νοιαζόταν για τα προεκλογικά προγράμματα και τις κυβερνητικές πολιτικές.

Προτάσεις που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν άμεσα για ανεξάρτητη διαβίωση:

  • Εκπαίδευση των βοηθών-φροντιστών για σωστή αντιμετώπιση και συμπεριφορά
  • Εκπαίδευση στα διάφορα βοηθήματα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι με αναπηρία
  • Σεμινάρια ανά την Ελλάδα σε άνεργους πολίτες ώστε μετά την αποφοίτηση να μπορούν να εργαστούν ως βοηθοί με βάρδιες.

Κατερίνα Καστρινάκη
Νοέμβριος 2009

Η Κατερίνα Καστρινάκη είναι απόφοιτη Πολιτικών Επιστημών και Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και τελειόφοιτη στη Νομική Σχολή Αθηνών. Αυτήν τη στιγμή εργάζεται στη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και είναι ιδρυτικό μέλος σε πολλούς φορείς όπως: Σύλλογος Παραπληγικών Ελλάδος, Very Special Art Hellas, Mobility International Hellas, Σύλλογος Αναπήρων Φοιτητών Ελλάδος.
Τηλ επικοινωνίας: 210 8314575, 697 6031 595, email: kastr.k@gmail.com

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Οικογενής ακτινοβολία

Παραβαίνω τους κανόνες των Α.Μ και απλά προτρέπω να κλικάρετε τον ενδιαφέροντα ιστότοπο που αναλύει με πολύ ωραίο τρόπο την ακτινοβολία που δεχόμαστε μέσα στα σπίτια μας. Ζούμε με την τεχολογία αλλά είναι κάποια πράγματα που μπορούμε να προσέχουμε

http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1308