Μακρινοί ήχοι

Μια φωνή μακρινή στα αυτιά μου αντήχησε….γνώριμη ναι, είναι αλήθεια
πολλές φορές λαχταρώ να την ακούσω, όταν η μοναξιά μου εφορμά να με κυριεύσει και ομολογώ ότι τις περισσότερες φορές το κατορθώνει.
Έρχεται γεμάτη απογευματινές σκιές και πράγματι. ,.στην αρχή μου χαμογελάει σαν μια γυναίκα σκερτσόζα, κάνοντας ντροπαλά πως δεν με ξέρει, κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες….με περιεργάζεται, έπειτα δειλά δειλά προβάλει το όμορφο κεφάλι της…σαγηνεύομαι από την ματιά της, την κοιτώ έκθαμβος βγάζοντας τα κουραστικά γυαλιά μου. Απαλά τα ακουμπώ στην άκρη του γραφείου μου.
Θέλω την χάρη της να απολαύσω…τεντώνομαι με άνεση λίγο να χαλαρώσω, τα γεμάτα, αγκυλωτούς κόμπους ,μέλη μου…
Είμαι σε πλήρη χαλάρωση
Τα μάτια κλείνω και εκείνη έρχεται γλυκά, με αγκαλιάζει, νιώθω την δροσιά της..απαλό το δέρμα που την ντύνει, μετάξι το άγγιγμα της..
Την ποθώ ,την φαντάζομαι, ανέφικτη ερωμένη να μου δίνεται ολοκληρωτικά, σαν έφηβη παρθένα.
Άλλοτε πάλι σαν την δύνη σε βάθη ωκεάνια ,με καταβροχθίζει, στις σκοτεινές αβύσσους της, ζητά να μ αφανίσει.
Και εγώ, ναυαγός απελπισμένος την ώρα την θανατερή που εφορμά, πασχίζω να νικήσω με ύστατη προσπάθεια ,στης σκέψης τα γαλάζια μονοπάτια εσύ, με χάρη σεργιανίζεις…..
Σε ρώτησα αν μ αγαπάς. Πολύ μέχρι τα αστέρια μου απάντησες, με τρυφεράδα στην φωνή σου.

Πεφταστέρια λαμπερά κύλισαν στο πάτωμα, άστραψε το φθαρμένο μωσαϊκό . το δωμάτιο γέμισε με φως
έκανε παντού , μικρούς περιστρεφόμενους κύκλους και όλοι αυτοί οι κύκλοι ενωμένοι , κομμάτι από λαμπρό φως
λυνόντουσαν σαν ένα μαγικό κομπολόι, που έσπασε η χρυσή του αλυσίδα και σκόρπισε… γέμισε το πάτωμα με χρώματα.
Μου λείπεις και αναζητώ στην τελική μου νιότη πριν τα άσπρο φως γίνει γκρίζο, τον έρωτά σου να αισθανθώ σαν αυταπάτη ,μακρινή.
μπουκιές λαχταριστού φρέσκου ψωμιού την ώρα την μεσημεριανή της πείνας έσκυψα για να μαζέψω…τα λόγια σου.
λένε πως, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει εκατό δισεκατομμύρια νευρώνες και αυτοί με την σειρά τους ο καθένας
μπορεί να ενωθεί με εκατό χιλιάδες άλλους
έτσι εξηγώ γιατί αυτή σου η φράση εγκαταστάθηκε βαθιά, στα δυο μου ημισφαίρια, με κατέκλυσε, με κυρίευσε, κατακτήθηκα…….
Σαν λάφυρο ακριβό από ξένο τόπο την κουβαλώ μέσα μου…πολύτιμο άγιο αγαθό!!
Αναρωτιέμαι του έρωτα την δροσερή αύρα, έχω αναγκαίο αγαθό να με γλυτώσει από την παρακμή του χρόνου?
Να μεταγγιστώ με αίμα νεανικό καθάριο ζωντανό που ορμητικά κυλάει?
Εγώ που ο δυστυχής την πρώτη νιότη λαχταρώ να με κρατήσει στα λιβάδια να ανθόστρωτα
Ελπίζω την ματιά σου να κλέψω…και με έρωτα γλυκό να σε δέσω στης καρδιά την κρεμεζί παγίδα.
Ασύνετος αλήθεια σαν τα μάτια σου κοιτώ την αυταπάτη ακόμη προσπαθώ να φυλακίσω, στου χρόνου την θωριά την αδηφάγα……
Ελπίδα.