Ο Πάτρικ Χένρυ Χιούζ, γεννήθηκε πριν από 21 χρόνια στο Λούιβιλ του Κεντάκυ, χωρίς μάτια και μην έχοντας την δυνατότητα να τεντώσει ποτέ τα άκρα του, με συνέπεια να μην μπορεί να δει, ούτε να σταθεί ποτέ από μόνος του. Όμως, εκδήλωσε από πολύ νωρίς το μουσικό του ταλέντο, όταν από 9 μηνών βρέφος ξεκίνησε να παίζει στο πιάνο της οικογένειας τις πρώτες νότες που άκουγε και μετά επαναλάμβανε στη σωστή σειρά.
Ο Πάτρικ είναι σπουδαστής στο Πανεπιστήμιο του Λούιβιλ και μέλος της Πανεπιστημιακής μπάντας του μπέιζμπολ, εκτός από ένας διακεκριμένος μουσικός και πιανίστας. Όπως λέει στο βίντεο που θα δείτε,"δεν πρόκειται για αναπηρίες, αλλά για δυνατότητες που έχει".
Με την βοήθεια του πατέρα του, που ακούραστος συμπαραστάτης του, τον βοηθά και υποστηρίζει στις δραστηριότητές του, ο Πάτρικ, είναι ένας άνθρωπος που εμπνέει και συγκινεί όχι μόνον τους κατοίκους της πόλης του στο Κεντάκυ, αλλά και ολόκληρη την Αμερική για αυτό που είναι.
Patrick Henry Hughes - An Inspirational Story
Το βίντεο αυτό το αφιερώνω και εγώ με τη σειρά μου σε όλους τους μαχητές της ζωής, όπως και αν δίνουν τον αγώνα τους για μια καλύτερη ζωή, ζώντας με την Αναπηρία, αλλά και πέραν από αυτήν...
Patrick Henry Hughes - Extreme Home Makeover
Update: Θέλω μέσα από τη ψυχή μου να αφιερώσω αυτό το αφιέρωμα σε έναν άγγελο που αγαπούσα σαν φίλη μου, τη Μαρίνα, που τώρα πια δεν ζει όταν τη πρόδωσε η καρδούλα της στα 35 της χρόνια, μιας και έπασχε από υδροκεφαλία και ήταν και εκείνη βιρτουόζος στο πιάνο και σπουδαία ζωγράφος. Μαρίνα μου, ήταν τιμή μου που από παιδί ήσουν από τους ανθρώπους που με έκαναν να χαίρομαι που σε είχα φίλη, έστω και αν τότε δεν καταλάβαινα το γιατί... Να είσαι γαλήνια εκεί που τώρα η ψυχή σου αναπαύεται!
25/2/2009
Μαριαλένα
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Πραγματικά συγκλονιστικό.Υπάρχει και άλλος΄σούπερ ήρωας σε αυτό το βίντεο εκτός από τον Πάτρικ, ίσως και μεγαλύτερος από αυτόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αυτή η μάνα.Γιατί στα διάφορα τέτοια βίντεο φαίνονται όλα εύκολα΄. Αυτή η μάνα όμως ήταν κάποτε κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα που είχε όνειρο να ερωτευτεί , να παντρευτεί και να κάνει όμορφα παιδάκια που θα την κάνουν περήφανη κλπ. Όταν όμως της προέκυψε ένα ανάπηρο παιδάκι που δεν μοιάζει με όλα τα άλλα, δεν λυπήθηκε τον εαυτό της , αλλά του έδειξε την ίδια αγάπη σαν να ήταν ένα τροφαντό και παιχνιδιάρικο αγγελάκι όπως αυτά στις διαφημίσεις για παιδικά γιαούρτια.
Αυτή η γυναίκα ανέλαβε μια ισόβια δέσμευση προς αυτήν τη ψυχή που λέγεται Πάτρικ και που μπορεί για όσους διαβάζουν να είναι ένας ανάπηρος για χειροκρότημα, για αυτήν όμως είναι ...ο άγγελός της. Και αυτή η αγάπη είναι το πραγματικό θαύμα όταν βλέπουμε τον Πάτρικ να παίζει πιάνο.
Αυτά τα ολίγα για κάτι μαμάδες που όταν τις ρωτάς γιατί δεν θηλάζουν σου λένε "δε θέλω να πέσει το στήθος μου, νέα γυναίκα είμαι και εγώ".
Πήγα 36 χρονών για να καταλάβω ότι δεν είναι τελικά θέμα μόνο αγάπης.Είναι και θέμα ανθρώπου: να μην φοβάσαι να θυσιάσεις, να παλέψεις , να προσφέρεις(όχι κόπο ή χρόνο, τον εαυτό σου), να συμπάσχεις με το παιδί σου, τον αδερφό σου, τον φίλο σου, το γνωστό σου.Τα ίδια ισχύουν και για τους μπαμπάδες.
Από αυτό το βίντεο μου μένει ο σεβασμός και η εκτίμηση προς τη ΜΑΝΑ (μην κοροιδευόμαστε, δεν το κάνουν όλοι οι γονείς αυτό και μια βόλτα στο Σχιστό στο ίδρυμα χρονίων παθήσεων θα σας πείσει).Και βεβαίως μένει και η συμπαράσταση και η αγάπη στον Πάτρικ που μπορεί ο Θεός να τον αδίκισε στα μάτια και στα πόδια, του έδωσε όμως ταλέντο και κυρίως...ΜΑΝΑ!
Πράγματι φίλε μου, πράγματι... αν δεν ήταν αυτή η οικογένεια δίπλα σε αυτό το ξεχωριστό παιδί, δεν θα ένιωθε ότι δεν είναι ανάπηρος, παρά άνθρωπος με ξεχωριστές ικανότητες όπως λέει και ο ίδιος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί οι άνθρωποι, το μόνο που σου εκπέμπουν είναι το μεγαλείο της ψυχής τους, την όρεξη για ζωή που έχουν και το κυριότερο, την λάμψη της ανθρωπιάς που βγάζουν από μέσα τους, καθώς οι κομπλεξισμοί των υπολοίπων απλά δεν τους αφορούν.
Προσκυνώ κι εγώ, τον Πάτρικ και όλα τα παιδιά που γεννιούνται ξεχωριστά με τον έναν ή άλλον τρόπο και που βρίσκουν τους πιο αφοσιωμένους συμπαραστάτες τους στην στοργική αγκαλιά του πατέρα και της μητέρας τους πρώτα απ' όλα...
δυστυχως οι πραξεις απο τη θεωρια απεχουν πολυ. Οι ανθρωποι πιο ευκολα δινουμε λογο, παρα κανουμε πραξη αυτα που λεμε....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλαω για εμας τους υπολοιπους που αναγνωριζουμε την προσπαθεια και τη θυσια, αλλα στο δρομο μας, οταν βρεθει ενα τετοιο πλασμα, κοιταμε σαν ουφα και δεν απλωνουμε ποτε το χερι μας.
δεν ειναι κριμα?
Θα πω κάτι, πως κανείς δεν ξέρει το δόσιμο και την αφοσίωση των οικογενειών όσων παιδιών, γεννιούνται και μεγαλώνουν με προκλήσεις στη ζωή τους, να το πω έτσι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η αίσθηση του "εμείς" και οι "άλλοι", ο ρατσισμός που υφίσταται στην ελληνική κοινωνία, όταν ένα παιδί γεννιέται ξεχωριστό με μιαν ειδικότερη ανάγκη, είναι ίδιον δυστυχώς του τρόπου που η ελληνική κοινωνία έχει καθυσυχαστεί πίσω από τα πρότυπα της "τέλειας οικογένειας" και όχι μόνο.
Πάντα υπήρχαν στα χωριά των προγώνων μας, ο τρελλός του χωριού, το παιδί με την νοητική υστέρηση, ο ανάπηρος, το αυτιστικό ή το παιδί με σύνδρομο Ντάουν. Πάντοτε, υπήρχαν γυναίκες ή άνδρες που δεν έκαναν παιδιά, ή είχαν τη κακιά αρρώστια ή ήταν παλαβοί, ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο... αυτή ήταν η κοινωνία του 19ου και τριών τετάρτων του 20ου αιώνα στη πατρίδα μας, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Όμως, η ευδαιμονία και η ψευδαίσθηση ότι το μοντέλο του "επιτυχημένου" και καταξιωμένου κοινωνικά εκτός από χρήματα έχει και γυαλιστερά χαμόγελα και φωτογραφίες πορτραίτα από όμορφα παιδιά και λαμπερή γυναίκα, είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Και εκεί έχουμε κολλήσει αγαπητή μου Εξώ... στο ψέμα αυτό που δεν θέλουμε να παραδεχθούμε πως όλοι οι άνθρωποι, ΌΛΟΙ, είτε είναι υγιείς είτε όχι, αξίζουν την αγάπη και όχι την απαξίωση.
Και επέτρεψέ μου να καταθέσω ένα προσωπικό μου βίωμα από τότε που διαγνώστηκα με διαβήτη σε ηλικία 10 έτων: Ο πατέρας μου έλεγε να μην το πω πουθενά, ούτε στο σχολείο, ούτε και στη δουλειά αργότερα, μήπως με κακοχαρακτηρίσουν οι υπόλοιποι... Αν δεν έφριξες ακόμα, φαντάσου τι φορτίο κουβαλούσα μέχρι να κάνω τα δικά μου βήματα αυτοδιάθεσης και να μην ντρέπομαι γι' αυτό που είμαι. Και ο διαβήτης δεν φαίνεται, δεν τον καταλαβαίνεις αν θες, τι να πουν και όσα άτομα έχουν μια κινητική ή νοητική δυσχέρεια, ή πνευματική κατάσταση που τον καθιστά στα άτομα με τις ειδικότερες δυνατότητες, τι χρωστούν όπως λες και εσύ να τα αντικρύζεις στον δρόμο και να γουρλώνεις τα μάτια?
Είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού, ενώ οι υπόλοιποι του ανώτερου? Ω, θεοί και δαίμονες, φωτιά θα πέσει να μας κάψει όσο τα μάτια μας είναι τόσο καλά καλυμμένα από την απανθρωπιά και την άγνοια.
εξόφθαλμη, το κρίμα κατά τη δική μου γνωμη δεν είναι το κοίταγμα σαν ούφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό δεν είναι υποκρισία και απονιά.Είναι απλά αγένεια και χοντροπετσιά.Υπάρχει χειρότερο.
Είναι το "τάχα" συμπονετικό κοίταγμα.
"Κρίμα μωρέ, είναι μπανταλό το κακόμοιρο" λένε οι γειτόνισες και μετά λένε στα παιδάκια τους : "μην πλησιάζεις το παιδάκι αυτό, είναι χαζούλι".
Αυτό είναι αισχρό , αλλά πρέπει να βλέπουμε και τη θετική πλευρά.
Έχω δει με τα μάτια μου αρκετούς ανθρώπους (και μάλιστα νέους) που πραγματικά ενδιαφέρονται και κάνουν αυτή την κοινωνία πιο ανθρώπινη.
Νέοι και νέες που δουλεύουν σε ιδρύματα, ζευγάρια που παίρνουν έστω και για τις γιορτές, παιδάκια από το ορφανοτροφείο στο σπίτι τους (κι ας έχουν και δικά τους παιδιά), γονείς που παρακινούν τα παιδιά τους να παίζουν και με τα "άλλα" παιδάκια, άνθρωποι που δεν κοιτάνε σαν ούφο, άνθρωποι που κοιτάνε μεν σαν ούφο αλλά τουλάχιστον δεν μιλάνε στον τυφλό σαν να ήταν καθυστερημένος, κλπ.
Και βέβαια πάντα υπάρχουν οι ΓΟΝΕΙΣ που όπως είπα και πριν , αυτοί νομίζω είναι που θέλουν τη βοήθεια μας για να γίνει ο αγώνας τους κοματάκι πιο εύκολος...
- Ενικολό τα είπες ολα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι άλλο θα μπορούσα να συμπληρώσω?
Και πάλι τα ξαναειπατε "ανθρώπινα" εσύ και η Εξώφθαλμη.
-Μαριαλένα μου , τι να πώ?
Τα ξέρω από πρώτο χέρι αυτά που ήθελαν να σου περάσουν οι γονείς σου για τον διαβήτη σου, αλλά θλίβομαι κάθε φορά που τα λες γιατί είμαι μάνα και σε νοιάζομαι σαν μεγάλη κόρη.Δεν θα έλεγα ΠΟΤΕ στο διαβητόπουλο μου να το κρύβει.Απεναντίας θα το εμψύχωνα για να παίρνει θάρρος για την ζωή. Ίσως (και μάλλον ναι) θα το πρόσεχα και περισσότερο από τα άλλα παιδιά μου χωρίς αυτό να αποτελεί αδικία.
Γιατί έτσι πρέπει να λειτουργεί η ΜΑΝΑ.
Είδες και την Νέλλυ μας πως λειτουργεί μετά από εκείνο το τραγικό συμβάν που λίγο έλειψε να κοστίσει την ζωή του παιδιού της λόγω της αναιμίας και της έλλειψης σιδήρου...
Μαριαλένα μου,εξαιρετικό ποστ!
Μας έδωσε αφορμή για διάλογο, και μας έκανε να αισθανθούμε για άλλη μια φορά πως όλα τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά μας .
Άσχετα αν ο Θεός θέλησε να γεννηθούν "διαφορετικά"
Την καληνύχτα μου σε όλους σας
Ολα τα παιδιά έχουν δικαιώματα κάτω από το στερέωμα του Θεού.
Να είστε όλοι καλά βρε παιδιά και χαίρομαι και εγώ που εδώ στη γωνιά των Ανωνύμων, μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε ουσιαστικές συζητήσεις για όσα μας απασχολούν ή κινούν το ενδιαφέρον μας και θέλουμε να τα μοιραστούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα είναι το μήνυμα για μένα αυτού του μικρού αφιερώματος σε ένα παλληκάρι με εξαιρετικά ταλέντα και όρεξη για ζωή. Ότι όταν θες κάτι πραγματικά, τότε τίποτε δεν είναι αδύνατο, ακόμα και όταν η ίδια η φύση σου το κάνει πιο δύσκολο να το κατακτήσεις. Πόσο φυσικό είναι για τον Πάτρικ να εκφράζεται μέσα από τη μουσική και να χαίρεται που είναι ζωντανός. Αυτό θέλω να κρατήσω από αυτό το παιδί, την οικογένειά του, τον περίγυρό του και όλους όσους με δάκρυα στα μάτια παρακολουθήσαμε κάποια στιγμιότυπα από τη ζωή αυτού του νέου.
Η αγάπη είναι που έκανε το θαύμα της, η αγάπη για τη μουσική, για τη ζωή, για την οικογένεια από τους γονείς και η αγάπη αυτού του παιδιού για αυτά που βιώνει μέσα από το δικό του κόσμο.
Παναγιώτα μου γλυκειά, όλα έχουν ένα σκοπό στη ζώη και με όσα μας φέρνει η μοίρα πορευόμαστε, όσο μπορούμε και όσο αντέχουμε... και ό,τι λέω για τον διαβήτη δεν το λέω για να ακούσω το "θαυμάστε με" ή κάτι ανάλογο, το λέω για να παραδειγματίζονται όσοι διαβάζουν και να μην επαναλάβουν λάθη που έκαναν άλλοι άνθρωποι και έκαναν τη ζωή των παιδιών και τη δική τους ακόμα δυσκολότερη από ό,τι φαινομενικά ήταν. Εμένα με ξέρεις πως αυτά τα θέματα τα βλέπω πάντα από τη μεριά την ανθρώπινη και ποτέ την υπεροπτική και απάνθρωπη. Γι' αυτό και γράφουμε κιόλας, να αφήσουμε μια παρακαταθήκη για τις γενιές που θα έλθουν και θα βρουν τα δικά μας παραδείγματα να τους χαράζουν πορεία.
τοτε ας κανουμε ΕΜΕΙΣ τηνβ αγαπη, πραξη, κι ας αδιαφορησουμε για τις κριτικες που θα εισπραξουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΥΤΟ φιλοι, θελει κοτσια!
Μαζί σου Εξώ... μαζί σου και ειλικρινά, ας είμαστε εμείς σωστοί απέναντι στους συνανθρώπους μας και μετά τα πράγματα θα είναι καλύτερα για όλους μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήεγω πιστευω οτι το πως αντιδραμε απεναντι στην αναπηρια ειναι κυριως θεμα οικογενειας. Σαν ατομο με αναπηρια δεν θελω ουτε τον οικτο αλλα ουτε τον υπερμετρο θαυμασμο. Ειμαστε ισοι ουτε κατωτεροι ουτε ανωτεροι απο τους μη αναπηρους. Ολα ξεκινουν απο το κατα ποσο εχουμε αποδεκτει την αναπηρια μας και αυτο δεν εχει σχεση με την μορφη της αναπηριας αν ειναι μεγαλη ή μικρη, αν φαινεται πολυ ή λιγο. βασικο ειναι πως βλεπουμε εμεις τον ευατο μας και κατα συνεπεια τι εκμπεμπουμε στους αλλους
ΑπάντησηΔιαγραφή