Ήρθε και πάλιν η νύκτα
σκοτάδι πλημύρισε το δωμάτιο.
Εσυ δεν υπάρχεις πουθενά
είσαι τέτοια που δεν χωρείς
ούτε στο μυαλό-ούτε στην γυάλινη ψυχή μου.
Στολίζεις μελαγχολικά τη καρδιά μου
και η δόλια μοναξιά πάλι με κυριέυει
αυτή που μου πήρε την φωνή
και μου΄κλεισε το στόμα.
Παλεύω νακούσω γύρω μου
νάφουγκραστω την πνοή της ερημιάς.
Μα μήτε δέντρα να θροϊζουν άκουσα
μήτε τιτίβισμα νυχτιάτικων πουλιών,
παρά τον χτύπο της καρδιάς μου
και το βουητό το έρημο της Γης
καθώς (μονάχη της κι αυτή) γυρίζει!
Τετάρτη 1 Απριλίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
μειλιχια μελαγχολικο πλουσιο συναισθημα πολυ τρυφερο...μπραβο σου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήγράφτηκε μέσα στην μοναξιά του ανώνυμου πλήθους.
ΑπάντησηΔιαγραφήγράφτηκε για να μετατραπεί αυτή η μοναξιά σε μοναχικότητα.εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε άλλη επιλογή.Σ΄ευχαριστω που το διάβασες!