Βερενίκη...

Κρύφτηκε ο ήλιος ανάμεσα σε μολυβένια σύννεφα
μια νοσταλγικά θαλερή θλίψη σκέπασε τις κορυφές των λόφων και εγώ τις αγνάντευα .
ένιωσα την ίδια νοσταλγική θλίψη να με κυριεύει
Κάθισα στην άκρη, της μεγάλης κατάλευκης πεζούλας έξω από τον πέτρινο φράχτη του σπιτιού μου, άφησα τα χέρια μου να κυλίσουν στα μαλλιά μου.
Κοιτάζοντας, τα κιτρινισμένα χέρσα χωράφια που με περιτριγύριζαν ντύθηκα την διάφανη φορεσιά του παρελθόντος
πήγα μακριά…πίσω!!
Πουλιά πετάριζαν από κάθε γωνιά του αιθέρα κάνοντας σαματά τρελό…αλλά εγώ δεν άκουγα, τίποτα δεν μπορούσε να ταράξει τους συλλογισμούς μου!!
Αναπολούσα….. τότε ναι όταν σε πρωτοείδα…παιδί εσύ γυναίκα εγώ
Μια γυναίκα μεστωμένη που έπεσε στον έρωτα ενός εφήβου!!
Για μένα ήσουν άντρας , ένας νεαρός άντρας που όταν με κοίταζε λύνονταν τα γόνατα μου καταγής,
χαμογελούσες ντροπαλά και με κοίταζες με πόθο
Όταν αντάμωσαν και ενώθηκαν οι ίσκιοι μας ένα μεσημέρι, πίσω από τα πλατάνια στο τέλος της δημοσιάς, έτσι αμίλητοι και ενωμένοι, σαν ένα σώμα ένιωσα πώς κατέρρευσε ο πύργος της εξορίας μου .
μια νέα ζωή γλυκιά με περίμενε έξω εκεί, στον κόσμο τον ακατανόητο ..ήσουν
αμίλητος, λιτός απέρριτος..
έτρεμες σαν λουλούδι που το πήρε ο άνεμος και κύλαγε στο χώμα..
φευγαλέες εκείνες οι στιγμές πραγματικής ευτυχίας χάθηκαν, λυπητερή θυσία στης κοινωνίας την υποκριτική υπόληψη.
Τώρα όταν ακούω τις σταγόνες της βροχής με βάναυση ορμή να πέφτουν στην σκεπή, του άδενδρου σπιτιού μου, μια γεύση πικραμύγδαλου το στόμα μου γεμίζει…
Μα ποιός σήμερα σκοτίζεται για τον θάνατο μιας αγάπης ανυπόκριτης?
Ελπίδα