Γέλα γιά ...μένα.

Πως να σε κάνω να καταλάβεις, πόσο ξεχωρίζεις?
πόσο μοναδικός είσαι γιά μένα?
τι να πω που δεν έχει ειπωθεί ποτέ ως τώρα?
που δέν έχεις ξανά ακούσει?
ποιό στίχο πιά ρίμα να βρώ να σου ταιριάξω?
να σου χαρίσω τον ήλιο...το φεγγάρι...
πολύ κοινότυπο και απλό
τι να κάνω για να ξεχωρίσω λοιπόν?
να σου δώσω αγάπης δείγμα
προτώτυπο καινούριο και ανείπωτο?

βήματα κάναν οι αιώνες όλα ειπώθηκαν, αδειάσαν
σαν βρόχινο νερό γεμάτο λάσπη
πως να σε κάνω την ματιά να στρέψεις προς εμένα?
να δες το σμίξιμο των ρυτίδων στο μέτωπό μου...
κοίτα με λοιπόν...να κοίτα με και γέλα
όχι δεν νιώθω ότι με ειρωνία θα γελάσεις
ποτέ δεν το σκέφτηκα αυτό

Γέλα με γέλιο βγαλμένο από τα περιβόλια
που είναι μ' ανθούς την άνοιξη γεμάτα
με γέλιο που βγαίνει απο τις μπότες του διαβάτη
καθώς γλυστρούν στα πεσμένα φύλλα
απο τους πυκνούς πορτοκαλεώνες
απο της θάλασσας την κυματιστή βουή
από των άστρων το λαμπύρισμα
σαν τρεμοπαίζουν στην νυχτιά την παγωμένη

απο τις νυφάδες του χιονιού
που απαλά ντύνουν τον σωρό με τα ξύλα του χειμώνα
στην αυλή μου
γέλα με γέλιο βγαλμένο από τα βρύα των υγρών βράχων
που τρέφονται τα άγρια κατσίκια
των οροπεδίων

από τις αναβλύζουσες πηγές των βουνών
που ορμητικά κυλούν γεμίζοντας
με δώρα τις πεδιάδες
από τις σκοτεινές σιωπές μιας στοιχιωμένης νύχτας

γέλα με γέλιο βγαλμένο
απο το καλύτερο δωμάτιο
εκείνο της καρδιάς σου...
απόψε θα μεθύσω
έτσι θέλω....
Ελπίδα