ένα παραμύθι...για την παραμύθα...

ΤΟ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΒ ΛΙΟΝΤΑΡΑΚΙ

Μια φορά και έναν καιρό στην Λιονταρούπολη έγινε ο γάμος της κόκκινης Λιονταρίνας και του μπλέ Λιονταρίνου. Ήταν ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι και όλα τα Λιοντάρια τους ευχήθηκαν καλούς και έγχρωμους απογόνους γιατί στην Λιονταρούπολη υπήρχαν Λιοντάρια όλων των χρωμάτων.
Σε λίγο καιρό η κοιλία της κόκκινης Λιονταρίνας φούσκωσε και γέννησε, προς μεγάλη έκπληξη όλων, ένα μπλέ Λιονταράκι ολόιδιο με τον Λιονταρίνο ο οποίος καμάρωνε γι’ αυτό ενώ η Λιονταρίνα στεναχωρήθηκε που το παιδί της δεν πήρε κάτι απ’ το κόκκινο χρώμα της, κατάπιε όμως την στενοχώρια της και βάλθηκε να το θηλάζει.
Σύντομα όμως ξαναφούσκωσε η κοιλία της Λιονταρίνας και έφερε στον κόσμο ένα ζωηρό μωβ Λιονταράκι. Χάρηκε πάρα πολύ γιατί επιτέλους το ανακάτεμα του μπλέ και του κόκκινου έδωσαν στο παιδί της ένα γνήσιο μωβ χρώμα. Το ίδιο χάρηκε και ο Λιονταρίνος παρόλο που είχε ήδη αποκτήσει αδυναμία στο μπλέ-ολόιδιο-μ’ αυτόν Λιονταράκι.



O Λιονταρίνος ήταν δίκαιος αλλά και λίγο εγωιστής. Μεγάλωνε τα Λιονταράκια του ισότιμα και από το πρωί ως το βράδυ κυνηγούσε στο μεγάλο δάσος της Λιονταρούπολης για να τους φέρει φαγητό γιατί όσο μεγάλωναν πεινούσαν περισσότερο.
Έτσι ο Λιονταρίνος κουραζόταν πάρα πολύ και το βράδυ στο σπίτι δεν είχε όρεξη ούτε να μιλήσει, ενώ η Λιονταρίνα όλη μέρα στο σπίτι προσπαθούσε να διαπαιδαγωγήσει σωστά τα παιδιά της.
Όταν αυτά ήταν άτακτα τα φοβέριζε και τους έλεγε πως όταν γυρίσει ο μπαμπάς τους απ’ το κυνήγι θα τα μαλώσει. Ο Λιονταρίνος κάθε άλλο παρά τα μάλωνε έτσι κουρασμένος που γύρναγε σπίτι. Τα Λιονταράκια όμως είχαν αρχίσει από καιρό να τον φοβούνται.
Μια μέρα το μπλέ Λιονταράκι τόλμησε να γνωρίσει καλύτερα τον πατέρα του, τον Λιονταρίνο. Του ζήτησε να πηγαίνει μαζί του για κυνήγι και τελικά εκείνος του’ κανε το χατίρι. Το μωβ Λιονταράκι όμως έτρεμε όταν έβλεπε τον μπαμπά του κι επέλεξε να μείνει σπίτι με την μαμά του και να παίζει όλη μέρα με τα άλλα Λιονταράκια της γειτονίας.
Σιγά-σιγά το μπλέ Λιονταράκι εξοικειώθηκε με τον μπαμπά του. Δεν τον φοβόταν πλέον καθόλου και είχε γίνει άριστο στο κυνήγι. Το μώβ Λιονταράκι, που ήταν ακόμη πολύ φοβισμένο, τα έβλεπε όλα αυτά και είχε αρχίσει κρυφά να ζηλεύει το μπλέ αδερφάκι του που είχε πάρει όλα τα πρωτεία.




Οι νόμοι στην Λιονταρούπολη απαγόρευαν το βραδινό κυνήγι στο δάσος. Όμως το μπλέ Λιονταράκι αγαπούσε τόσο πολύ αυτή την απασχόληση και κάθε τόσο πήγαινε κρυφά απ’ όλους για κυνήγι το βράδυ στο δάσος. Σκεφτόταν ότι έτσι θα έκανε χαρούμενους την Λιονταρίνα και τον Λιονταρίνο, αφού με το κυνήγι του θα είχανε περισσότερο φαγητό. Έτσι θα μπορούσε να ξεκουραστεί λίγο ο Λιονταρίνος και θα είχε επιπλέον φαγητό το μικρό μωβ αδερφάκι του.
Μια μεγάλη ατυχία όμως περίμενε το μπλέ Λιονταράκι. Ένα βράδυ καθώς κυνηγούσε, μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας, παραπάτησε κι έπεσε μέσα σ’ένα μεγάλο πηγάδι. Άρχισε να φωνάζει βοήθεια τόσο δυνατά που αναστατώθηκε όλη η Λιονταρούπολη. Όλοι άκουγαν την φωνή του μα κανείς δεν μπορούσε να το βρεί. Ο Λιονταρίνος και η Λιονταρίνα έκλαιγαν από την στενοχώρια τους ενώ το μωβ Λιονταράκι τα είχε χαμένα.
Σαν να μην έφτανε αυτό οι μεγάλοι και οι τρανοί της Λιονταρούπολης είπαν στον Λιονταρίνο πως δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν γιατί το παιδί του είχε παραβεί τους νόμους που όριζε η πολιτεία για το βραδινό κυνήγι. Έτσι εκείνος πάσχιζε μόνος του να βρεί το μπλέ Λιονταράκι που το κλάμα και οι φωνές του τράνταζαν όλο το δάσος. Μάταια όμως έψαχνε και γυρνούσε πάντα κλαίγοντας στο σπίτι.





Το κλίμα ήταν πολύ βαρύ μέσα στο σπίτι της οικογένειας. Ο καιρός περνούσε και το μπλέ Λιονταράκι εξακολουθούσε να είναι παγιδευμένο στο πηγάδι. Η Λιονταρίνα και ο Λιονταρίνος κλαίγανε καθημερινά ενώ το μωβ Λιονταράκι αποφάσισε να ασχοληθεί με το κυνήγι μήπως και καταφέρει να τους ευχαριστήσει.
Έτσι τα επόμενα χρόνια έγινε άριστο στο κυνήγι και όλη η Λιονταρούπολη είχε να μιλάει για το μωβ Λιονταράκι και τους άθλους του. Είχε μάθει τόσο καλά την τέχνη του κυνηγιού ώστε όλα τα λιοντάρια έλεγαν πως είχε ξεπεράσει πολύ το μπλέ αδερφάκι του. Έτσι σιγά-σιγά μια κρυφή περηφάνια πλημύριζε την μωβ ψυχή του.
Όμως μετά από πολύ-πολύ καιρό ένα ανοιξιάτικο πρωινό το μπλέ Λιονταράκι παρουσιάστηκε στο σπίτι του. Μια καλή νεράιδα όπως είπε τον είχε βγάλει από το πηγάδι με το μαγικό ραβδί της.
Τη χαρά του Λιονταρίνου και της Λιονταρίνας ήταν δύσκολο να την περιγράψει κανείς. Οργάνωσαν ένα μεγάλο γλέντι με τραγούδια και χορούς, στην αυλή του σπιτιού, που κράτησε μέχρι το πρωί.
Το μπλέ Λιονταράκι αν και ταλαιπωρημένο ήταν πολύ χαρούμενο για την επιστροφή του. Τα μάτια του έλαμπαν από καμάρι όταν έβλεπε πόσο είχε μεγαλώσει το μωβ αδερφάκι του. Του πρότεινε μάλιστα να πάνε νόμιμα το επόμενο πρωί για κυνήγι αλλά το μωβ Λιονταράκι δεν δέχτηκε και ισχυρίστηκε πως δεν είχε νόημα να πάει να κυνηγήσει μαζί με κάποιον που έχει τόσα πολλά χρόνια να ασκήσει την τέχνη του κυνηγιού.





Έτσι, ενώ το μωβ Λιονταράκι απολάμβανε τα μπράβο της Λιονταροκοινωνίας έχοντας πάντα πάνω του στραμμένα τα μάτια τους οι Λιονταρίνες, που τον θαύμαζαν, για τη νομιμότητά του και το ζωηρό μωβ χρώμα του καλογυμνασμένου σώματός του, το μπλέ Λιονταράκι εξασκούσε μόνο του στο δάσος την τέχνη του κυνηγιού και όσο υπήρχε το φως του ήλιου μάζευε τροφή για τους γονείς του που είχαν αρχίσει πλέον να γερνάνε.
Στο δάσος συναντούσε συχνά την καλή νεράιδα ώσπου σύντομα η αγάπη και ο έρωτας κατέκλυσαν την καρδία τους!
Μέρα με τη μέρα το μαδημένο, απ’ το σκοτάδι και την υγρασία του πηγαδιού, μπλέ δέρμα του γινότανε όλο και πιο ζωντανό και το σώμα του όλο και πιο καλλίγραμμο. Ο Λιονταρίνος καμάρωνε τώρα και ασχολούτανε λιγότερο με το μωβ Λιονταράκι.
Όλοι έλεγαν πως αυτός και η Λιονταρίνα αγαπούσαν εξίσου τα παιδία τους αλλά πονούσε η ψυχή βλέποντας το μπέ παιδί τους να προσπαθεί να’ ναι μονάχο και να παλεύει με τόσο κόπο να ξαναφτιάξει το παλιό ζηλευτό δέρμα του.
Το μωβ Λιονταράκι τυφλωμένο απ’ τη δόξα του δεν ήθελε να παραχωρήσει και να μοιραστεί τίποτα από την αίγλη του με το μπλέ Λιονταράκι που μέχρι τώρα όλη η Λιονταροκοινωνία το θεωρούσε ένα παράνομο, ξοφλιμένο και σχεδόν πεθαμένο Λιοντάρι. Ήταν αποφασισμένο να’ ναι στην κορυφή γιατί ήθελε διαρκώς όλοι να το επαινούν και δεν το ένοιαζε πλέον να αποκτήσει την εύνοια του Λιονταρίνου και της Λιονταρίνας.
Τυφλωμένο καθώς ήταν δεν έβλεπε πως το μπλέ αδερφάκι του είχε επανέλθει στην παλιά καλή φυσική του κατάσταση ούτε πως η ψυχή του είχε ωριμάσει πολύ μετά την σκοτεινή περιπέτεια του πηγαδιού.




Ώσπου μια μέρα ένας μεγάλος κίνδυνος έκανε την εμφάνισή του στο δάσος της Λιονταρούπολης. Μια τεράστια, πελώρια αρκούδα καταβρόχθιζε τους πάντες και τα πάντα. Όλα τα Λιοντάρια αμπαρώθηκαν στα σπίτια και διπλοκλείδωσαν τις πόρτες τους.
Ο ίδιος ο δήμαρχος, αν και γενναίο Λιοντάρι, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Ανακοίνωσε λοιπόν πως όποιος κυνηγός μπορούσε να ξεκάνει την τεράστια αρκούδα θα έπαιρνε για ανταμοιβή το μισό θησαυροφυλάκιο της πόλης.
Το σοφό και ώριμο πλέον μπλέ Λιονταράκι δεν βιάστηκε να πάρει θέση όπως το μωβ αδερφάκι του που, κάτω από τις ζητωκραυγές του πλήθους αποφάσισε να πάει στο δάσος και να ξεκάνει την τεράστια αρκούδα.
Όλοι περίμεναν με αγωνία την επιστροφή του και τον θεωρούσαν νικητή στα σίγουρα. Για κακή τους τύχη όμως το μωβ Λιονταράκι, ύστερα από πολλές ώρες, γύρισε πληγωμένο και μαδισμένο. Προς μεγάλη έκπληξη όλων ομολόγησε κλαίγοντας πως δεν μπόρεσε να νικήσει την πελώρια αρκούδα.
Τότε όλα τα Λιοντάρια πίστεψαν πως η πόλη τους ήταν καταδικασμένη να καταστραφεί. Ένα σύννεφο απελπισίας σκέπασε εκείνη τη μέρα όλη την Λιονταρούπολη.








Το επόμενο όμως πρωί ένας μεγάλος θόρυβος ξύπνησε όλη την πολιτεία. Τα Λιοντάρια ξεαμπάρωσαν τα παράθυρά τους, ξεκλείδωσαν τις πόρτες τους και έμειναν άφωνα μπρός στο θέαμα που αντίκρισαν.
Το μπλέ Λιονταράκι έσερνε σκοτωμένη την τεράστια αρκούδα. Είχε βγεί παράνομα το βράδυ στο δάσος, είχε αναμετρηθεί γενναία μαζί της και τελικά τη νίκησε.
Ο δήμαρχος τον υποδέχτηκε με τιμές ήρωα ενώ οι νομοθέτες δάγκωναν το στόμα τους μη ξέροντας τι να πουν για την παράβαση του νόμου. Έτσι το μπλέ Λιονταράκι πήρε το μισό θησαυροφυλάκιο της πόλης.
Το μεγάλο αυτό ποσό το μοίρασε στους φτωχούς αφού πρώτα έδωσε χρήματα στον Λιονταρίνο και την Λιονταρίνα για τα γεράματά τους και με ένα μέρος των χρημάτων ίδρυσε μια μεγάλη Σχολή Κυνηγιού ορίζοντας δάσκαλο το μωβ Λιονταράκι που έκλαιγε μετανοιωμένο για την αλαζονεία που είχε δείξει όλα αυτά τα χρόνια.
Έτσι το μπλέ Λιονταράκι δεν κράτησε καθόλου χρήματα για τον εαυτό του και συγχώρεσε το μωβ αδερφάκι του.
Το ίδιο βράδυ αφού χαιρέτησε θερμά τους γονείς του έφυγε για πάντα από την Λιονταροκοινωνία και πήγε να ζήσει μαζί με την καλή και πανέμορφη νεράιδα του δάσους που κάποτε του είχε σώσει τη ζωή!

Έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!

ulysses