Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Αντάμωση

Να σε αντάμωνα στον σωρό με τα λάφυρα της νίκης
Πέρα στης αύρας τους σκορπισμένους τους ανθούς
Στο μοναχικό μου μονοπάτι που παίρνω για να σε συλλογιέμαι
Στης θάλασσας τους θυμωμένους τους αφρούς

Να σε αντάμωνα στου μαΐστρου τις ριπές που τα μαλλιά ανακατεύει
Στα λεπτεπίλεπτα γυρίσματα των δαχτύλων του χεριού μου
Στης νιότης τα μαργαριταρένια δόντια που φωτεινά χαμογελούν
Στα αγάλματα τα αρχαία που λαβωμένα από του χρόνου
Το τουφέκισμα δεν σκόρπισαν μα στέκουν, με έπαρση ανδρεία


Στου ονείρου μου τον δρόμο τον ανέγγιχτο
ανάμεσα σε βότσαλα υγρά γλυμμένα με το κύμα
Το χρώμα των ματιών σου στην παλάμη μου να κρύψω
Και όταν η νοσταλγία με θλιμμένες νότες μουσικές μ αγγίξει
Να άνοιγα τα χέρια και εσύ μ αγάπης λούσα να με ντύνεις


Αχ για μια στιγμή μονάχα να σ αντάμωνα
στου ήχου τον αντίλαλο που επαναλαμβάνει την φωνή μου
της νοσταλγίας το άλογο αναβάτης να καλπάσω
και με όνειρα κόκκινα στον ορίζοντα να γράψω το όνομα σου

Ελπίδα

2 σχόλια:

  1. Μου είχε λείψει η ποίησή σου, να ξερες πόσο...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφο ποίημα ...

    Μερικές φορές η μουσική επένδυση πολλαπλασιάζει το αισθητικό αποτέλεσμα των στίχων, όπως στο παρακάτω τραγούδι της Irma Thomas:

    Ιt's raining


    Σταύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή