Τύψεις ...

Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι το εξής περιστατικό. Στα 17 μου χρόνια γνώριζα έναν καταπληκτικό άνθρωπο, πρόσφυγα απο την Σμύρνη, συνταξιούχο ταξίαρχο, γείτονα, χήρο και οικογενειακό φίλο.

Δεν ήταν συνηθισμένος στρατιωτικός. Στα 70 χρόνια του είχε μακριά μαλλιά με κοτσίδα, άκουγε Porgy & Bess  του Gershwin  και πολύ jazz, "τρελαινόταν" με το scat-singing της Ella Fitzgerald και του Louis Armstrong, ήταν εξαιρετικά καλλιεργημένος, διάβαζε πολύ,  μου δάνειζε δίσκους αλλά και βιβλία με ποιήματα του Εγγονόπουλου και του Εμπειρίκου, και άφηνε τη (συνομήλική μου) κόρη του να επιστρέφει ότι ώρα ήθελε απο τα Σαββατιάτικα party, αρκεί να την συνόδευα.

Κάποια μέρα με παρακάλεσε να κάνω κάτι φαινομενικά απλό. Να δώσω ένα τριαντάφυλλο σε ένα άγνωστο κορίτσι (μαθήτρια Λυκείου !) που ζούσε σε ένα σπίτι απέναντι απο το δικό μας και να της πω ότι είναι απο κάποιον θαυμαστή της ομορφιάς της. Τον ρώτησα γιατί δεν της το έδινε ο ίδιος, και μου απάντησε ότι θα το έκανε αν ήταν πολύ νεώτερος, ότι την έβλεπε κάθε πρωϊ (απο το μπαλκόνι του) και ήταν ερωτευμένος μαζί της, ότι συνειδητοποιούσε το αδιέξοδο της κατάστασης, και ότι ήθελε απόλυτη εχεμύθεια. To τριαντάφυλλο θα ήταν μία μοναδική ρομαντική πράξη,  χωρίς συνέχεια.

Είπα όχι ...

Ακόμη όμως το σκέφτομαι. Συχνά μέσα μου αναδύεται η ενοχλητική σκέψη ότι ίσως έκανα λάθος που είπα αυτό το "αναίσθητο" όχι, σε έναν τόσο ευαίσθητο άνθρωπο.


ΥΓ1:  Ένα υπέροχο video με τον Ιταλό ... Barry White




ΥΓ2: Ένα click στην εικόνα της "αιωρούμενης" κοπέλας με τα 5 κόκκινα μπαλόνια, αποκαλύπτει ένα πανέμορφο μουσικό κομμάτι !

Σταύρος

:)