μέ λένε Γαβριήλ καί εἶμαι καλά..

Νά'μαι λοιπόν κι ἐγώωωω, ἀγαπητοί συνοδοιπόροι.
Τούς περισσότερους δέν σᾶς ξέρω καθόλου.
Ἀλλους πάλι σᾶς ἔχω διαβάσει καί σᾶς πέτυχα κάπου στή γωνία, σέ ἄλλα blogοσάλονα.

Αὐτή λοιπόν εἶναι ἡ πρώτη μου ἀνάρτηση, ὡς Ἀνώνυμος Μελαγχολικός καί τήν παρουσία μου στό τσαρδί σας τήν ὀφείλω στήν κοινή μας συνοδοιπόρο, τή Μαριαλένα, πού τή γνώρισα καί τήν ἐκτίμησα μέσα ἀπό τίς ἀναρτήσεις της καί τήν εἰλικρίνειά της.

Ξέρω, μοῦ φαίνεται ἡ ἀμηχανία, ἀλλά πραγματικά δέν εἶναι καί τόσο εὔκολο νά κάθεσαι νά λές πράγματα γιά τόν ἑαυτό σου σέ μιά νέα παρέα. Ἀλλά δέν εἶναι δά κι ἡ πρώτη φορά πού βρίσκομαι σ' αὐτή τή θέση.
Ἄς ἀρχίσουμε, λοιπόν, ἀπό τά ἁπλά:
Μέ λένε Γαβριήλ καί...εἶμαι καλά.
Ἠ τέλος πάντων, αὐτό προσπαθῶ.
Ὅπως ὅλοι μας.

Ὅπως θά πρέπει νά ξέρετε κι ἐσεῖς, τό blogging δέν εἶναι ἁπλό πράγμα. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι σκεφτόμουνα μέρες καί μέρες ἐάν καί κατά πόσον θά μποροῦσα νά συμμετέχω σέ ἕνα κοινό blog. Ἴσως γιατί γενικότερα μοῦ εἶναι δύσκολο νά συνοδοιπορῶ γενικῶς. Ἴσως γιατί ἔχω πολύ καιρό νά συνοδοιπορήσω. Ἰσως γιατί ἔχω πλέον ξεχάσει πῶς εἶναι νά περιμένεις τούς ἄλλους νά πᾶνε ἐπιτέλους μέ βῆμα ταχύ ἤ μέ τά χρόνια μοῦ φαίνεται σχεδόν ἀδιανόητο νά προβλέψω μέ βεβαιότητα ὅτι κάποιοι θά μέ περιμένουν ὅταν μέ "κόβει" τό παπούτσι στή φτέρνα. Καί ἐδώ συνίσταται αὐτό πού ἐγώ ὀνομάζω "μελαγχολία".

Τήν ἀνωνυμία ἀποφάσισα νά μήν τήν υἱοθετήσω στήν μπλογκόσφαιρα (καί αὐτό ἴσως τελικά ἀποδειχθεῖ λάθος μου, ἀλλά αὐτό τό λάθος δέν θά τό διορθώσω ποτέ καί γιά κανέναν).

Τή μελαγχολία μου ὄμως δέν τήν μοιράστηκα ἀκόμα μέ κανέναν.
Σᾶς διάλεξα γι'αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο.

Καλῶς σᾶς βρῆκα λοιπόν..

Peppino Di Capri - "Melancolie"