***Η μόνη αλλαγή που τολμώ να κάνω εγώ, είναι η εξής:
στο τέλος ο Φοίβος αφιερώνει ένα τραγούδι. Εγώ προσθέτω και ένα άλλο κλιπ που μου ήρθε αμέσως στο μυαλό όταν διάβασα το ..."διάγγελμά" του.
Το βρίσκω πιο σχετικό και Ελληνικό***
Απολαύστε κυρίες και κύριοι και δείτε γιατί νιώθω περήφανος που είναι αδερφάκι μου :-)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Ο Δημήτρης, λοιπόν. Ο Δημήτρης είναι ένα από τα άτομα που νιώθω πραγματικά ότι είναι τιμή μου να γνωρίζω. Πέμπτη βράδυ, εγώ και ο Αντώνης (ένας φίλος μου που έχει σταθεί τόσο, που τον φωνάζω αδερφό) είναι να βγούμε σε ένα παλιό και γραφικό μπαράκι της Αθήνας. Μου λέει "Αδερφέ, λέω να φωνάξω και ένα φιλαράκι μου, το Δημήτρη. Είμαι σίγουρος ότι θα τον συμπαθήσεις"... "Κανένα πρόβλημα, bro".
Φτάνω στο μπαράκι. Μισοφωτισμένος χώρος, αφίσες από παλιές ταινίες στους τοίχους, διάφοροι θαμμώνες να πίνουν, να καπνίζουν και να συζητάνε, και μουσική ροκ, τζαζ, έθνικ κτλ να ακούγεται σε ανθρώπινη ένταση. Το κλίμα μέσα πολύ χαλαρό και παρεΐστικο- οι πιό πολλοί γελάνε ή είναι χαμογελαστοί.
Και στο βάθος ο Αντώνης, συζητάει με ένα τυπάκι. Πλησιάζω, χαιρετιόμαστε και κάθομαι. Συστηνόμαστε, κι αρχίζουμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Ο Δημήτρης είναι ένα ψηλό και αδύνατο τυπάκι. Φοράει απλά ρούχα. Η μπλούζα του πρέπει να είναι πολύ παλιά και χιλιοφορεμένη- έχει μαζέψει απ τα πολλά πλυσίματα, και δε φτάνει μέχρι τους καρπούς του. Προσπαθεί διακριτικά, που και που, να τεντώσει τα μανίκια για να μη φαινεται, ή τα κρατάει με τους αντίχειρες. Στο πρόσωπό του διακρίνεις πάντα αυτό που ο Αντώνης αποκαλεί μεταξύ σοβαρού και αστείου "χαμόγελο χριστιανικής χαρμολύπης". Είναι αξύριστος για κάμποσες μέρες.
Εκ πρώτης όψεως, τίποτα το ιδιαίτερο. Άλλος ένας μικροαστός, ψηλός, αδύνα
τος και αξύριστος έλληνας, ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους.
Καθώς συζητάμε, αναφέρω την κλίση μου προς το βιβλίο. Κάποια βραβεία που έχω κερδίσει, η υπόθεση από κάποια διηγήματά μου, λέω και μερικά στιχάκια μου. Ο Δημήτρης με ακούει με προσοχή (και υπομονή, όπως διαπιστώνω εκ των υστέρων). Καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης, ο Δημήτρης έχει ένα καλοσυνάτο και συγκαταβατικό ύφος, που για να πω την αλήθεια πολύ μου τη σπάει. Ένα ύφος σαν αυτό που παίρνουν οι γονείς όταν το παιδί τους δείχνει τις ζωγραφιές που έκανε στο νηπιαγωγείο, για να τους εντυπωσιάσει, και λένε "Πολύ ωραίο Πετράκη! Θα γίνεις ζωγράφος εσύ!".
Επιπλέον, έχω κάθε λόγο να είμαι καχύποπτος και εχθρικός απέναντί του. Ο Αντώνης ανέφερε σε κάποια φάση ότι και ο Δημήτρης διαβάζει πολύ, και έχει ξεκινήσει ένα βιβλίο. Η αυθόρμητη αντιζηλία και αντιπάθεια ανάμεσα σε άτομα που θέλουν να αποκαλούνται συγγραφείς, δεν είναι μικρότερη απ' αυτή ανάμεσα σε τραγουδίστριες Γ' κατηγορίας σε σκυλάδικο στο 35 χλμ Αθηνών Λαμίας.
Η πρώτη φορά που θαύμασα το Δημήτρη είναι όταν άρχισα να λέω για ένα βιβλίο που διάβαζα εκείνο τον καιρό. Το "Μπουβάρ και Πεκισέ" του Φλομπέρ. Ένα βιβλίο γραμμένο 150 χρόνια πριν, δεν ήταν καν το πιό διάσημο του συγγραφέα του, που έπεσε τυχαία στα χέρια μου. Ο Δημήτρης το είχε διαβάσει, και μου το σχολίασε συνοπτικά! Ακολούθησε μία σύντομη συζήτηση περί βιβλίου, στην οποία προέκυψε ότι έχει διαβάσει σχεδόν όλα όσα ανέφερα. Για μερικά μου είπε ότι δεν τα έχει διαβάσει ακόμα, με λύπη που δεν έχει διαβάσει ακόμα κάτι σπουδαίο, αλλά χωρίς ίχνος θιγμένου εγωισμού, που διακρίνεις στους ξερόλες όταν αναφέρεις κάτι που δεν ξέρουν (ο ξερόλας είναι ξερόλας, είτε πρόκειται για φίλαθλο, λάτρη των αυτοκινήτων ή λογοτέχνη).
Αργότερα έμαθα κάποια πράγματα για τον Δημήτρη, από τον Αντώνη- ο ίδιος δε μιλάει σχεδόν καθόλου για τον εαυτό του. Δε θα τα αναφέρω όλα, αν και θα τον θαυμάζατε αν το έκανα, για να μην εκθέσω την προσωπική του ζωή. Οι μεγάλες αγάπες του είναι η ηθοποιΐα και η συγγραφή. Σπούδασε ψυχολογία (υποθέτω πως το έκανε για να γίνει καλύτερος ηθοποιός). Μιλάει τουλάχιστον 2 ξένες γλώσσες. Τώρα σπουδάζει υποκριτική, στο πλάι ενός από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της Ελλάδας- όχι απαραίτητα καλό άνθρωπο, πάντως μεγάλο ηθοποιό. Είναι ο αγαπημένος μαθητής αυτού του ηθοποιού.
Παράλληλα με τις σπουδές, εργάζεται για να μπορέσει να επιβιώσει. Χάρη σε κάποιες αναποδιές που του τύχαν, αλλά και το ατελείωτο ωράριο της δουλειάς του και το μικρό μισθό, αναγκάστηκε σιγά-σιγά να παρατήσει τη συγγραφή και τις σπουδές. Επιπλέον, συνέβη και κάτι άλλο. Ο ηθοποιός που ανέφερα, έχει μεγάλη εκτίμηση στο Δημήτρη. Τουπρότεινε να τον ακολουθήσει σε μια μεγάλη θεατρική περιοδεία στο εξωτερικό. Ο Δημήτρης μάζεψε σιγά-σιγά τα απαραίτητα λεφτά. Έπειτα ένας συγγενής του βρέθηκε σε ανάγκη- εκείνος έδωσε τις οικονομίες του για να βοηθήσει, και έχασε μια ευκαιρία ζωής.
Περπατώντας στο Κολωνάκι, πρόσεξα τη βιτρίνα μίας μπουτίκ. Γυναικείο τσαντάκι: 3.000 Ευρώ. Ανδρικό σακάκι: 2.500 Ευρώ . Και σκέφτομαι "Α, ρε φίλε. Ιδιοφυΐες που ζουν ανάμεσά μας, να πνίγονται για 100 και 200 Ευρώ. Και από την άλλη, να πηγαίνουν κάτι καριόλες και κάτι αρχίδια, και να δίνουν χιλιάδες Ευρώ για μια αλλαξιά ρούχα". Ναι, ο κόσμος είναι άδικος- πάντα ήταν. Οκ, ισχύει το δίκαιο του ισχυρού. Το θέμα είναι : ΠΟΣΟ;!
Κατρακυλάμε στο μεσαίωνα, πάντα γελαστοί και γελασμένοι. Καταντήσαμε να το θεωρούμε πολυτέλεια να πηγαίνουν διακοπές το καλοκαίρι όσοι ζουν στην Αθήνα( αυτό το μεγάλο κολαστήριο)ή να πηγαίνεις σε καφετέρια τις 2 ελέυθερες ώρες που έχεις την ημέρα. Και τα κανάλια κάνουν ρεπορτάζ τύπου " κρίση, αλλά ο καφές καφές και οι διακοπές διακοπές". Κι εμείς συμφωνούμε και το κάνουμε και αστείο, αντί να πάρουμε ότι εύφλεκτο βρούμε μπροστά μας, και να τους λαμπαδιάσουμε! Λες και το σωστό είναι να βγαίνεις απ το σπίτι σου μόνο για να πας δουλειά, και όλη την υπόλοιπη μέρα να τη βγάζεις μπροστά στην τηλεόραση, για να μη ξοδέψεις!
Δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα το φαί κα ο ύπνος. Αυτό είναι ζωικό δικαίωμα. Διασφαλίζει μόνο την επιβίωση. Ανθρώπινο δικαίωμα είναι το δικαίωμα να κάνεις αυτά που σε κάνουν άνθρωπο. Βόλτες με τους φίλους, σινεμά, θέατρο, συναυλίες, ταξίδια. Και ενώ μας καταφέραν να τα θεωρούμε αυτά πολυτέλειες, κάποιοι εκεί έξω (πολλοί απ αυτούς χωρίς να έχουν κοπιάσει ποτέ)απολαμβάνουν μια ζωή που θα έκανε τους Λουδοβίκους να νιώθουν αδικημένοι απ' τη ζωή.
Αυτός είναι ο λόγος, και πολλοί άλλοι, που κάποιοι αντιδρούν, και μάλιστα βίαια. Η υπνηλία, το βόλεμα και η διαφθορά είναι τόσο βαθιά ριζωμένα στο μυαλό όχι μόνο των πλουσίων και των ισχυρών, αλλά και των μικροαστών, που οποιαδήποτε ειρηνική αλλαγή μοιάζει αδύνατη. Πολλοί απ' αυτούς που τα σπάνε και τα καίνε είναι παιδιά που ήρθαν σ αυτό τον κόσμο, και βλέποντας παντού γύρω τους την ηλιθιότητα και την αδικία, αρνήθηκαν να ενταχτούν, και αντιδρούν με το μόνο τρόπο που ξέρουν (τι άλλο να κάναν, να στέλναν γράμματα στις εφημερίδες ή να ψηφίζαν ΠΑΣΟΚ;
Φυσικά, πολλοί απ' αυτούς είναι κακοποιοί, βαριεστημένα πλουσιόπαιδα, άτομα με πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα και τραμπούκοι. Μη γελιόμαστε όμως. Όλες οι επαναστάσεις της Ιστορίας, ακόμα και οι πιό "αγνές" , γίναν με πρώτη ύλη τέτοια άτομα, εν μέρει.
Γιατί στην εποχή μας έχουμε αναρχικούς και όχι κάποια οργανωμένη επανάσταση; Πολύ απλό. Οι συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν ότι κάτι πάει πολύ στραβά, αλλά δε μπορούν να καταλάβουν τί, ούτε μπορεί να βρουν εναλλακτική. Ο αγώνας για επιβίωση, η έλλειψη χρόνου και παιδείας τους εμποδίζει να αντιληφθούν πλήρως το σύστημα, ποιό κομμάτι του είναι σάπιο και πώς μπορεί να αλλάξει. Η αντίδραση, όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, είναι δεδομένη. Αυτό που λείπει είναι η οργάνωση, η ιδεολογία και το σχέδιο. Γιατί;
Επειδή οι πραγματικοί υπεύθυνοι, οι διαννοούμενοι, ο "αριστεροί" και οι "ιδεολόγοι", τον παίζουν. Κάποιοι ξεπουληθήκαν. Κάποιοι άλλοι, κάθονται στα σπίτια τους και στα γαμημένα γραφεία τους από ξύλο τριανταφυλλιάς, και το παίζουν πληγωμένοι και προδωμένοι ιδεολόγοι, που θλίβονται για την κατάντια του κόσμου.
Κανείς δε βγαίνει να τα πει χύμα, να μιλήσει συγκεκριμένα και με επχειρήματα, να προτείνει κάποιο σχέδιο και να βρει το θάρρος και τα αρχίδια να ζητήσει από τον κόσμο να τον ακολουθήσει.
Έτσι, λοπόν, η αντίδραση είναι άναρχη, ανοργάνωτη και αναποτελεσματική. Μία τεράστια δύναμη είναι εκεί έξω, ανεγξέλεγκτη, παραπλανημένη, επικίνδυνη και συνάμα άχρηστη. Και ο πολίτης το μόνο που κάνει είναι να παραπονιέται που θα καθυστερήσει λόγω των επεισοδίων στο δρόμο. Και ο διαννοούμενος το μόνο που κάνει είναι να το παίζει θλιμμένη χήρα και γκρινιάρα γκόμενα.
Και φτάνουμε στο αποτέλεσμα, αντί να γίνει εξέγερση για τους σωστούς λόγους, να γίνεται για ένα κωλόπαιδο που σκότωσε ένας μαλάκας, ή και χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο, αν η ημερομηνία είναι βολική.
Στα "παιδιά" (όπως τους αποκαλεί ο Λαζόπουλος), στο μέσο πολίτη, αλλά και σε οποιονδήποτε παραπονιέται για το πώς είναι τα πράγματα, αφιερώνω το τραγούδι των Green Day, "Know your enemy"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου