Πέμπτη, 25 Ιούνιος 2009 Τα καθήκοντα των υπουργών , ο ελέυθερος τύπος και η "φάρα" των δημοσιογράφων

Γεια σας φίλοι.
Παρ' όλο που σας είχα υποσχεθεί να μην γράψω τίποτα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού,
δεν μπορώ να συγκρατήσω κάποιους συλλογισμούς μου από το να εξωτερικευτούν.

Οι συλλογισμοί αυτοί έχουν γίνει έντονοι τελευταία και απασχολούν το νού μου πρωί και βράδυ. Αφορούν βέβαια το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου , καθώς και την αναζήτηση των βαθύτερων αιτίων κάποιων από τα κακά που ταλανίζουν τη χώρα μας.

Πρώτα από όλα η αλλαγή. Η ανατροπή , αν προτιμάτε, του ισχύοντος καθεστώτος στο πολιτικό μας σύστημα. Μακρυά από κάθε πολιτική προτίμηση έχω την εντύπωση πως ευκαιρία για πραγματική αλλαγή των πραγμάτων μέχρι τώρα (άσχετα αν ήταν για το καλύτερο ή το χειρότερο -αυτό μόνο ο χρόνος το δείχνει) , είχαμε δύο. Τη μια τη χάσαμε. Και ήταν η απόπειρα του Βενιζέλου να "ρίξει" τον Γιωργάκη. Οφείλω να ομολογήσω ότι τον Βενιζέλο προσωπικά τον συμπαθώ και τον προτιμώ 100 φορές από το Παπανδρεάκι. Όπως και να έχει όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εάν τα κατάφερνε θα άλλαζε σημαντικά το πολιτικό πεδίο στην Ελλάδα με απρόβλεπτα επακόλουθα.
Η δεύτερη ευκαιρία που διαφαίνεται είναι η πρόταση που έκανε ο Καρατζαφέρης στους βουλευτές της ΝΔ (και όχι μόνο) να προσχωρήσουν στο κόμμα του. Θα ήταν μια τεράστια αλλαγή το ενδεχόμενο 20-30 βουλευτές να προσχωρήσουν στο κόμμα του Καρατζαφέρη ανεβάζοντας το ποσοστό του στο 15-25% ή να ιδρύσουν ένα νέο με τα ίδια ποσοστά.
Πιστεύω ότι κατά πάσα πιθανότητα θα χαθεί και αυτή η ευκαιρία για πραγματικές αλλαγές.
Και αυτό είναι το κρίμα.

Είναι επίσης η απόδειξη ότι για το χάλι και τη στασιμότητα του πολιτικού μας συστήματος δεν φταίει η εκλογική βάση. Ο λαός το δικό του καθήκον το έκανε. Οι μισοί εκδήλωσαν ξεκάθαρα την απαίτησή τους για δραστική αλλαγή απέχοντας (άσχετα αν αυτό είναι πολιτικά ορθή επιλογή ή όχι). Από τους άλλους μισούς , οι μισοί ψήφισαν Καρατζαφέρη, Παπαρήγα και Οικολόγου,ς ενώ μόνο οι μισοί των μισών ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ψηφίζουν και οι παππούδες και οι συμβασιούχοι , τι να κάνουμε).

Και οι βουλευτές μας που φέρουν στους ώμους την ευθύνη για το κράτος (ακριβώς όπως το είχαν αυτοί στις πρώτες εθνοσυνελεύσεις όπου το χάλι της χώρας δεν ήταν πολύ χειρότερο από ότι τώρα) τι έκαναν? ΤΙΠΟΤΑ!

Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί να δημιουργήσει ένα ρεύμα , ένα νέο κόμμα με συμμετοχή πρωτοκλασάτων βουλευτών που θα ανατρέψει ΤΩΡΑ την κυβέρνηση της καταστροφής και
να γίνει στην Ελλάδα το έλα να δεις (και όπου βγεί). Κάποιος άλλος θα μπορούσε να παραιτηθεί ΤΩΡΑ αφυπνίζοντας το λαό ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη και αναλαμβάνοντας την ευθύνη του. Κάποιος που είναι βουλευτής διαθέτει τεράστια δύναμη (που του την παρέχει ο λαός απλόχερα μέσα από την αδυναμία του) για να τη διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο υπέρ του έθνους και όχι υπέρ του αρχηγού του κόμματός του.

Και σε αυτό το βαθμό είναι ΕΝΟΧΟΙ οι βουλευτές μας και θα μείνουν στην ιστορία σαν οι βουλευτές που θήτευαν όταν η Ελλάδα καταστρεφόταν. Και μπορεί αυτούς να μην τους νοιάζει, αλλά νοιάζει εμένα.

Το δεύτερο που με απασχολεί είναι οι εκάστοτε υπουργοί. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο πολύς ο κόσμος αδυνατεί να καταλάβει ποιό είναι το έργο τους, ποιά ακριβώς είναι τα καθήκοντά τους και ποιά επακριβώς είναι η ευθύνη τους όταν αναλαμβάνουν καθήκοντα. Και για αυτό το λόγο, πιστεύω επίσης ακράδαντα, το 99% των ψηφοφόρων τους αξιολογεί αποκλειστικά βάση της εικόνας που διαμορφώνει ο τύπος για αυτούς .
Εννοείται ότι δεν υπάρχει ένα βιβλιαράκι που να αναγράφει με τη σειρά τα καθήκοντα ενός υπουργού. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχουν.
Ο υπουργός είναι η ΑΝΩΤΑΤΗ ΗΓΕΣΙΑ ενός υπουργείου, άρα και ενός ολόκληρου κλάδου της χώρας. Αυτός διαθέτει ασύλληπτη εξουσία αφού με μια υπογραφή του μπορούν να πληρωθούν ή να μην πληρωθούν τεράστια ποσά, μπορούν να εργαστούν ή να μην εργαστούν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, κλπ. Τα καθήκοντα ενός υπουργού μπορούμε να τα καταλάβουμε καλύτερα εάν παρομοιάσουμε τον κλάδο μιας χώρας (πχ το εμπόριο) με μια μεγάλη ιδιωτική εταιρία και τον υπουργό σαν τον μεγαλύτερο μέτοχο αυτής. Η δουλεία του λοιπόν , αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, είναι :
α. προσωπική και επιτόπου επίσκεψη ΟΛΩΝ των χώρων ευθύνης του με σειρά σημαντικότητας, ώστε να αποκτήσει μια πρώτη αντίληψη του τομέα και της κατάστασης που αναλαμβάνει. Αυτό για έναν υπουργό που τρέχει σαν κουνέλι θα έπρεπε να πάρει όχι περισσότερο από 3 με 6 μήνες.
β. Μελέτη των βασικότερων θεσμικών κειμένων που καθορίζουν τη δομή , τις λειτουργίες και την οργάνωση του υπουργείου του και των υποκείμενων φορέων. Αυτό για έναν μελετηρό και μορφωμένο άνθρωπο δεν θα έπρεπε να πάρει περισσότερο από κάποιους μήνες.
γ. Σύσκεψη με τα βασικότερα στελέχη για ενημέρωση επί των κύριων εκκρεμοτήτων του κλάδου.
δ. Προσωπική συνέντευξη και επαφή με τα περισσότερα (αν όχι όλα) στελέχη που επανδρώνουν το υπουργείο.
ε. Μελέτη όλων (ή τουλάχιστον των βασικότερων) νόμων που αφορούν τον κλάδο που ελέγχει το υπουργείο.
Κάνοντας όλα αυτά βέβαια, δεν μπορεί να αποφύγει την ρουτίνα που "τρέχει" όπως επισκέψεις στο εξωτερικό, προγραμματισμένα συμβούλια, υποχρεώσεις στη βουλή κλπ.
Αφού κάνει τα παραπάνω ο κος υπουργός (που αποτελούν τα βασικά αυτονόητα), είναι έτοιμος να ΗΓΗΘΕΙ του τόπου στο συγκεκριμένο κλάδο και του αντίστοιχου υπουργείου , κάνοντας τη διαφορά με τον προκάτοχό του κάνοντας στρατηγικές επιλογές, ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΝΤΑΣ τους υφισταμένους του και όχι ΑΚΟΛΟΥΘΟΝΤΑΣ τις οδηγίες τους, ανακαλύπτοντας προβλήματα που ήταν στην αφάνεια και που η επίλυσή τους λύνει πολλαπλά προβλήματα, εμπνέοντας ΟΛΟ το προσωπικό του υπουργείου να δώσει τον καλύετρό του εαυτό, αλλάζοντας δομές και διαδικασίες (μόνο υπουργός έχει την εξουσία να το κάνει) ώστε η εργασία των υφισταμένων γραφείων του να πίανει περισσότερο τόπο και να μην αναλώνεται στη γραφειοκρατεία, να εντοπίσει τα ικανά στελέχη και να τα τοποθετήσει σε θέσεις κλειδιά (από όπου με τη σειρά τους θα πολλαπλασιάσουν την ποιότητα του παραγόμενου έργου στον κλάδο), να εντοπίσει τα βλαβερά για τον κλάδο στελέχη και να τα εκτοπίσει μηδενίζοντας τη βλάβη που προκαλεί η ανικανότητα ή η μοχθηρότητά τους, κλπ.
Όλα τα παραπάνω , μόνο ο υπουργός έχει τη δύναμη να τα κάνει και αυτή τη δύναμη του τη δίνει ο ΛΑΟΣ. Το μόνο που μένει είναι να έχει και την ικανότητα.
Εάν βρίσκετε ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν αυτονόητα και λογικά τα ΒΑΣΙΚΑ καθήκοντα ενός υπουργού, τότε πείτε μου ειλικρινά ποιοί υπουργοί πιστεύετε ότι εκπληρώνουν το 1/100 των καθηκόντων τους σήμερα και αν μου πείτε κάποιον, εξηγήστε μου πως προλαβαίνει παράλληλα να μιλάει σε προεκλογικές εκστρατείες, να συμμετέχει σε εθιμοτυπίες, να εμφανίζεται στα κανάλια και να ασχολείται με το πολιτικό του γραφείο.

Το τρίτο θέμα που με απασχολεί αρκετά τελευταία, είναι το θέμα του ελεύθερου τύπου που "ελευθερώθηκε" για πάντα και των ΜΜΕ γενικότερα.
Όχι μόνο δεν στεναχωριέμαι για τους "εργαζόμενους", αλλά μπορώ να πώ ότι χάρηκα κι όλας (και όποιος σοκάρεται από το πολιτικά ανορθόδοξο αυτής της γνώμης ας διαβάσει Άρλεκιν καλύτερα). Οι λόγοι είναι οι εξείς :
α. Τα πράγματα στην ενημέρωση και στον τύπο άλλαξαν πολύ τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα καθώς ακολούθησε το δυτικό πρότυπο. Κάποτε (όχι πάρα πολύ παλιά) ένας εκδότης ή ένας ιδιοκτήτης εφημερίδας ήταν ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ. Και για να φτάσει εκεί πιθανότατα ήταν εγνωσμένης αξίας. Σήμερα είναι ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ.
β. Για τον προηγούμενο λόγο, οι δημοσιογράφοι κάποτε ήταν οικονομικά μικροί κατά κανόνα. Θυμηθείτε τα οικονομικά του αείμνηστου Φρέντυ Γερμανού και συγκρίνετέ τον με τον Γιώργο Παπαδάκη (σε οικονομικά και ποιότητα).
γ.Επίσης για τον πρώτο λόγο, οι δημοσιογράφοι κάποτε ήταν τέρατα μόρφωσης κατά κανόνα. Σήμερα είναι στην καλύτερη περίπτωση , όχι αγράμματοι.
δ. Κάποτε δημοσιογράφος σήμαινε να ενημερώνεις τον κόσμο για πράγματα που ο ίδιος αδυνατούσε να μάθει. Σήμερα σημαίνει να κυνηγάς τη χήρα για να κλάψει μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους.
ε. Όταν τα ΜΜΕ είναι κερδοσκοπικές εταιρίες σημαίνει ότι ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ από όποιον δίνει περισσότερα. Και έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι όποτε χρειάστηκε να ελεγχθούν μάζες, το χρήμα έρευσε άφθονο.
στ. Ας μου πεί σήμερα ποιός πιστεύει ότι ένας δημοσιογράφος που είναι αποφασισμένος να γράφει και να λέει ότι ξέρει και να αποκαλύπτει αλήθειες, έχει έστω και μια εβδομάδα μέλλον στον τύπο.
ζ. Τα πράγματα αλλάζουν άρδην λόγω τεχνολογίας ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Και όπως ο υπάλληλος που διπλώνει πουκάμισα σε μια βιοτεχνία, βρίσκεται άνεργος όταν "βγαίνουν" τα ρομποτικά μηχανήματα, έτσι και ο δημοσιογράφος - φερέφωνο ή ο γραμματέας ή ο θυρωρός που δεν ήθελε να διεκδικήσει μια άλλη θέση μέσα στην κοινωνία μέσω σπουδών ή πάλης αλλά ΑΡΚΕΣΤΗΚΕ σε μια θέση με 3 και 60 για να δουλεύει σε μια χάρτινη εφημερίδα που στηρίζει την κυκλοφορία της σε CD με παιδικά τραγούδια β διαλογής, θα βρεθεί άνεργος όταν η ενημέρωση γίνεται καλύτερα μέσω ίντερνετ. Δεν καταλαβαίνω ποιό είναι το περίεργο ή η έκπληξη.

Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν στεναχωριέμαι για το κλείσιμο μιας εφημερίδας ή ενός σταθμού περισσότερο από ότι στεναχωριέμαι όταν ακούω ότι θα αυξηθεί ο φόρος στα τσιγάρα.